Hoofdstuk 1

Ik zit op mijn kamer in de stoel een boek te lezen. Op de achtergrond speelt een muziekje. Het is de 4de keer dat ik het boek lees. Maar het blijft me fascineren, het boek laat me nadenken. Ik kijk op als er zachtjes op de deur word geklopt.
"Kom maar binnen." De deur gaat langzaam open en mijn moeder steekt alleen der hoofd de kamer binnen. "Luna, lees je nu alweer dat boek? Je weet dat het een fantasieverhaal is, toch?" Ik kijk mijn moeder zwijgend aan. Ze heeft die blik in haar ogen, dat ik het boek weg moet leggen.
"Mam, ik weet dat vampieren en weerwolven niet bestaan. Maar het is zo mooi. Het meisje - Bella - is niet bang. Voor helemaal niks lijkt het wel."
"Jij zou gillend wegrennen Luna. Je bent niet zo dapper. Dat ben je ook nooit geweest." Ze kijkt me boos, maar tegelijkertijd smekend aan. "Luna, leg nu dat verdomde boek weg of ik gooi het weg. En kom me nu even helpen met het eten in de keuken." Zonder een terugkeer van woorden te geven leg ik de boekenlegger ertussen en loop ik zwijgend met mijn moeder mee. In de keuken zeggen we niks tegen elkaar. Ik kijk haar af en toe boos aan. Waar haalt ze het lef vandaan om altijd mijn boeken af te zeiken? Ze ziet de boze blikken en elke keer word ze verdrietiger.
"Liefje, hou op met zo boos kijken. Ik vind alleen maar dat je zoveel boven zit. Ik wou je niet boos maken over je boek." Ze legt voorzichtig het mes neer en veegt haar handen af aan haar schort.
"Je kan dingen ook vragen mam. Joshua! Tafel dekken!" De rest van de avond zeg ik niks meer tegen mijn moeder.
Mijn vader en Joshua snapten er niks van. Toen ik naar bed ging wenste ik haar geen welterusten toe. Ik probeer haar blikken te vermijden. In bed lees ik nog verder. Als mijn ouders naar bed komen, gaat mijn deur langzaam open. "Lieverd, het is al laat. Ben je niet moe? Of was je aan het lezen?"
"Ik las." Mijn moeder kwam langzaam de kamer ingelopen. Ik voelde aan mijn bed waar ze zat. "Je blaft me al 3 dagen af. Wat heb jij mam?"
"Ik mis je Luna. Vroeger hing je altijd bij me, maar het lijkt net of de verhuizing van California naar Forks je heeft veranderd." Ik kijk mijn moeder langzaam en bang aan. "Mam... Ja ik ben veranderd. Nee dat komt niet door de verhuizing."
"Zeg me wat je dwars zit meisje." Ik kijk haar aan. Hoe kan ik daar antwoord op geven als ik het zelf niet weet. Was het toch de verhuizing, of was het omdat ik stiekem op een fantasie figuur verlief werd.
"Zeg het maar als je het wilt zeggen." Ze legt het boek op de kast en stopt me net als vroeger in.