Season 5 Chapter 15

Tanja

In stilte kwamen we terug bij het ijspaleis.
Christopher ging zwijgend op zijn troon zitten en staarde voor zich uit.
Een dikke ader stond midden op zijn voorhoofd en ik vreesde voor een enorme woede-uitbarsting.
De gedachtes waren net in me opgekomen toen Christopher op stond en kwaad naar de grote tafel stormde.
Alle borden, glazen, vazen, lepels, vorken en messen vlogen door de zaal heen en schreeuwend brak Christopher de gehele zaal af.
Margriet stond voor ons en had een ijsschild gecreëerd die ons beschermde tegen de woedeaanval van mijn man.
Toen hij eindelijk rustig werd, zakte hij door zijn knieën en bleef zo gedurende een paar minuten zitten.
Juliette verbrak de afstand tussen ons en Christopher en liep voorzichtig naar hem toe.
‘We hebben gefaald’ zei hij.
Juliette legde haar hand op zijn schouder en aaide over zijn rug.
‘Nee’ zei Margriet ineens voor me. ‘Dat hebben we niet. Het vuurtuig wil oorlog spelen, dan zullen we dat spelen ook. Chelsy, Cheddar, roep alle ijswachters in het ijsrijk op om richting Faldatror en omstreken te trekken’.
‘Inderdaad’ zei ik. ‘We geven niet op. We zijn nog maar pas begonnen. We maken een goed aanvalsplan en vallen district 1 zo snel mogelijk aan’.
‘Nee’ zei Margriet. ‘Wij hoeven niet naar hen toe te komen. Ze komen naar ons toe, en hier, zijn wij in het voordeel’.
Christopher stond op, draaide zich langzaam om en keek Margriet aan.
‘We vermoorden ze allemaal!’.

Fabian

‘Mijn troon’ zuchtte Sandra toen we in de koninklijke zaal stonden van het vuurpaleis.
‘Hier heb ik vanaf kinds af aan al van gedroomd’.
Langzaam liep Sandra naar haar troon toe en ging erop zitten.
Sarah volgde haar en ging op de kleinere troon naast haar zitten.
‘De koninklijke vuurfamilie is terug, of wat er nog van over is dan’.
Tyler en Marcus kwamen beide aangelopen met het familie portret wat Margriet vernield had.
‘De foto is nog intact’ zei Tyler.
Sandra staarde naar de foto en tranen liepen over haar wangen.
‘Hier strijden wij voor’.
‘Precies’ zei Sandra. ‘En dat is ook precies wat wij gaan doen. Alle leiders van de districten, neem jullie plaatsen in, het is tijd voor de eindvergadering’.
Alle leiders, inclusief Sergio, Vera, Liam, Melodie, Nivada en Ferdinand gingen zitten op de stoelen die aan de zijkanten van de zaal stonden.
‘Ik heb een plan’ begon Sandra en ze stond op.
‘We hebben de laatste tijden veel gestreden en ik denk dat we allemaal wel toe zijn aan wat rust. Helaas dringt de tijd en moeten we opschieten nu we alle districten nog in handen hebben.
Ik stel voor dat we allemaal terugkeren naar ons eigen district, om daar een dag door te brengen met jullie geliefde.
Morgenavond zullen we naar het ijsrijk trekken, en ik stel voor dat we dan verzamelen in het hart van het element-loze gebied’.
Sandra wees naar het midden van het paarsgekleurde gedeelte op de kaart, wat vlakbij Cornelius’ City lag.
Ik keek op zij en had oogcontact met Ferdinand, die mij met een smekende blik aan keek.
‘Vervolgens vechten we ons een weg door het ijsrijk, richting Faldatror waar we de koninklijke ijsfamilie ten val brengen. Daarna zal onze planeet eindelijk weer een tijd van vrede kennen. Is iedereen het daarmee eens?’
Alle handen gingen de lucht in en Sandra staarde naar mij.
‘Absoluut’ zei ik.
‘Dan stuur ik nu iedereen terug naar zijn of haar eigen district. We zien elkaar overmorgen, in de element-loze hoofdstad’.

Na de vergadering was ik naar buiten gegaan, waar Nivada stond te praten met Sergio.
‘Precies de twee personen die ik moest hebben’ zei ik terwijl op hen afliep.
‘Vertel’ zei Sergio.
‘Wij hebben morgen een leuke missie’ zei ik.
‘Wat dan?’ vroeg Nivada met fronsende wenkbrauwen.
‘We gaan Cornelius’ City bevrijden, waardoor we een extra leger zullen hebben’.
‘No way’ zei Nivada. ‘Dat gaan we dus mooi niet doen’.
‘We hoeven slechts één ding te doen’ zei ik. ‘De muur naar beneden halen en klaar. De mensen daar zitten opgesloten Nivada, we mogen dit niet aan ons voorbij laten gaan’.
‘Dit kunnen we ook doen ná de aanval op Faldatror’ zei Sergio.
‘Nee, want we hebben het leger nodig’ zei ik.
‘Wat vind Sandra hiervan?’ vroeg Nivada.
Ik bleef stil en trok een schuin glimlachje.
‘Ze weet het niet’ trok ze de conclusie.
‘En dat gaan we ook zo houden’ zei ik. ‘Of jullie nou mee doen of niet, ik ga sowieso’.
‘Draak’ zei Nivada. ‘Als dit mislukt heb je een hoop problemen’.
‘Als ik het kan navertellen, heb ik geen problemen’ zei ik met een knipoog.
‘Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga slapen. Ik zie jullie morgen’ en met die woorden liep ik richting de koninklijke slaapzalen waar wij mochten overnachten.