Moed inspreken

De taxi stopte om precies kwart voor tien voor de school. James betaalde en ze stapten uit.
Overal liepen scholieren in de mooiste jurken en de netste pakken. Opeens werd Roos onzeker.
"Straks gaan ze me allemaal uitlachen."
James keek haar aan. Hij pakte haar handen vast. "Vast niet."
"Maar je kent Avery toch!? Straks roept ze stomme opmerkingen of duwt ze me. Ik ben niet heel erg stabiel op deze hakken."
"Roos maak je niet zo druk. Gewoon niet aan denken en heb plezier!"
"Dat zei Jessey ook tegen mij..."
"Doe het dan! Kijk, ik weet hoe je je voelt. In de eerste en vorig jaar was ze ook echt heel erg gemeen tegen mij. Maar als je er gewoon niet op reageert dan is er voor hun niks meer aan. Je zei toch ook dat de kinderen in je klas het de laatste tijd wel eens voor je opnemen?"
Roos knikte. Dat was waar. "Vooral de tweeling; Alex en Amy. Zij begonnen er mee en nu durft de rest het ook wel eens. Maar ook lang niet altijd hoor."
"Ze doen het in ieder geval sóms en dat is al heel wat! Bij mij deden ze dat nooit!"
"De tweeling was ook heel aardig tegen mij op mijn eerste dag school. Ik stapte de bus binnen en zij begonnen gelijk vriendelijk tegen mij te praten."
"Hier, zie je wel!" zei James. "Geloof me, het komt allemaal goed! Ik ben er toch ook nog?"
Roos glimlachte. Ze had tranen in haar ogen toen ze James aankeek.
"Die tranen zijn nergens voor nodig," zei James. "Iedereen is vast jaloers op je! Moet je kijken hoe mooi je er uit ziet. Droog nu maar vlug je tranen als je niet wilt dat je make-up uitloopt."
Roos schrok en veegde voorzichtig haar tranen weg.
"Kom mee," zei James. "We gaan naar binnen." Hij hield haar zijn arm voor. Roos haakte haar arm in de zijne. Daarna liepen ze samen richting de ingang van de school.