Die bewuste nacht.

Oké, hoe zal ik Ingrid beschrijven? Ze heeft lang, roodbruin, golvend haar. Haar ogen zien er van veraf goudachtig uit, van dichtbij zie je echter dat ze helemaal groen zijn, met een gouden randje om haar pupil heen, maar er net niet tegenaan. Het lijkt dus alsof haar ogen door tweeën zijn gedeeld. Ze is 1.72, slank maar krachtig. Ze draagt meestal zwarte kleding, maar ook veel blauw en groen, wijde shirts, sweaters en vesten en strakke broeken. Oh, en ze heeft een wipneus en sproeten. Dan nu haar karakter, ze heeft altijd veel lol om niets, ze lacht eigenlijk altijd en ze ziet alles positief. Aan de andere kant is ze ook wel heel serieus over bepaalde zaken, ze kan goed inschatten wanneer ze om iets kan lachen en wanneer iets serieus is. Ze is ook graag alleen, het kan haar niet zo veel schelen wat anderen van haar denken. Ze maakt bijna altijd sarcastische opmerkingen... Ze is vooral wispelturig, en toch makkelijk in te schatten. Als ze ergens voor gaat dan gaat ze er ook echt voor, ze is ook behoorlijk koppig.

Al die herinneringen stromen nu weer binnen, nu ze zo weer voor ons zit. Hoelang was het geleden dat we haar gezien hadden? Hoeveel tijd is er verstreken tussen nu en die bewuste nacht? 3 jaar? 'Wat is er gebeurt die dag?' Vroeg Tessa zacht. Ik haal diep adem en begin te vertellen

Het was een ijskoude nacht in februari, en de warriors Amy, Sera, Ashwin, Ingrid en ik waren op pad om een kudde eenhoorns te redden die waren gevangen in van die onzichtbare netten. Het ging foutloos, de netten werden zorgvuldig doorgesneden en we werkten als een echt team. Het ging soepel. TE soepel, dit hadden we nog nooit meegemaakt en we waren allemaal onrustig. En ja hoor, het was een val, want net toen we het laatste net hadden doorgesneden en de laatste 2 eenhoorn veulens hadden bevrijd stonden er opeens 3 cyclopen voor ons. Even voor wie niet weet wat dat is, dat is een grote stinkende vieze reus met maar 1 oog. Oh, en ze zijn vuurbestendig. Kortom, we hadden letterlijk een GROOT probleem. De eerste reus was volgens mij niet zo blij dat we hun maaltjes hadden laten ontsnappen. Hij brulde en haalde uit. Hij sloeg Sera tegen de vlakte terwijl Amy en Ingrid hem ontweken, en ik? tsja, Ik deed natuurlijk iets stoms, ik plantte het lemmet van mijn zwaard in zijn hand. Dat vond hij niet zo leuk en hij begon wild met zijn armen te maaien en ik had met nog steeds aan mijn zwaard vast dus werd ik ook door de lucht geslingerd. Met een klap was ik op de grond beland. Ik lag daar te happen naar adem terwijl Amy en Ingrid Sera overeind hadden geholpen en probeerden de monsters van mij af te leiden. Mijn ogen hadden naar Ashwin gezocht. En ik vond hem, hij had ons verraden, hij stond veilig achter de reuzen en gaf ze instructies in een oude taal. Ingrid, Sera en ik waren met stomheid geslagen, maar de reactie van Amy trof ons hard. Ashwin was haar vriendje geweest en nu had hij ons allemaal verraden. Op ons moment van aarzelen overmeesterden de cyclopen ons. Ze hielden ons stevig vast. 'Waarom Ashwin?' Had Amy in tranen geroepen. Het was doodstil geworden, op de snikken van de meisjes na. Ik kon alleen maar verward kijken. Ashwin had gezucht en ons verteld dat hij een machtiger iemand had gevonden om te dienen, iemand die hem meer respect zou geven, Kronos. Hij had nog geprobeerd ons over te halen om ons ook bij hem aan te sluiten maar we hadden daar niets van willen weten. Behalve Ingrid, ze had gezegd dat ze zich bij hem aan wilde sluiten. Ik had haar toe willen schreeuwen dat ze het niet moest doen maar iets in haar houding had me gewaarschuwde. Ashwin had de cycloop gebaart haar los te laten en hij vertelde haar dat ze de goede keuze had gemaakt. Ze had hem fijntjes aangekeken, toen had ze haar pijl en boog getrokken en die in het hart van de cycloop die mij en Amy vasthield geschoten. Ze sneed ook een van zijn tenen af. Daarna bevrijde ze ook Sera. We zetten het op een rennen, tot plots Ingird en Sera de lucht in werden getrokken, 1 van de niet geactiveerde, onzichtbare netten had hun in zijn val. Ze schreeuwden dat Amy en ik moesten rennen, maar ik wilde niet. Amy begon aan mijn arm te trekken en ze had me over gehaald dat we als wij ook gevangen werden niets meer voor ze konden doen. We schreeuwden ze toe dat we ze zouden halen, we beloofden het. En we hebben het geprobeerd. Maar zonder succes, elke maand weer probeerden we het maar moesten we ziek, verzwakt en misselijk van verdriet terug keren. Eindig ik mijn verhaal. 'Is dat de Ashwin waar jij het over had?' Vroeg Tessa vol medelijden aan Amy. Ze knikt. Ondertussen is ze naast Ingrid gaan zitten en heeft haar arm om haar heen geslagen. 'En wil jij ons nu vertellen wat er in de tussen tijd is gebeurt?' Ingrid zucht en begint.