Chapitre Trente-Sept

Amelia Rousseau

"Hier, meid." Ik reik haar een kop soep aan die ze dankbaar aan neemt. Ik moet een beetje voor mijn vriendinnetje zorgen want ze heeft koorts en hele erge buikpijn.
"Je telefoon trilde daarstraks een paar keer", zegt Ines waarna ze een slokje van haar soep neemt. Meteen grijp ik er naar en ga bij Ines voeteinde zitten. Ik heb twee sms'jes. Eentje van Luca en eentje van... Mijn hart slaat een slag over. Liam.
"Ik heb een sms'je van Liam", zeg ik. Ik open het en laat mijn ogen gauw over de letters glijden. Het brengt langzaam een glimlach op mijn gezicht.
"Wat zegt 'ie?", vraagt Ines.
"Hij vraagt of ik vanavond met hem wil schaatsen op de roeivijver", bloos ik. Ik ben echt blij hiermee. Ik had niet verwacht dat hij mij nog zou benaderen.
"Echt? Dan ga", zegt Ines meteen. Ze kucht nog een paar keer. Ze hoest bijna haar longen eruit. Ik kijk haar nog even aan. Ze ziet er echt niet goed uit. Zo kan ik haar toch ook niet alleen laten? Maar aan de andere kant is het wel Liam die ik wel heel erg graag wil zien
"En jij dan?", vraag ik haar.
"Komt goed, laat je avond niet verpesten door mij, ik ben niet het allerleukste gezelschap. Liam wel." Ik glimlach en geef mijn beste vriendinnetje een knuffel. Meteen sms ik Liam terug om te vragen hoelaat.
Liam: Half negen bij de roeivijver? Is dat goed?
Natuurlijk is dat goed, denk ik. Ik stuur hem een bevestiging terug en laat dan een opgelucht zuchtje gaan. Vervolgens kijk ik Ines aan met een big smile op mijn gezicht. Ze glimlacht zwakjes terug. Arme Ines. Ik check de tijd en kom dan tot de conclusie dat ik niet lang meer heb. Het is al bijna acht uur. Snel vertrek ik naar mijn slaapkamer om me om te kleden en mijn schaatsen te pakken. Voor Ines pak ik nog wat paracetamols en een warme kruik. Daar zal ze de avond wel mee doorkomen, denk ik toch zo.
"Fijne avond", wenst ze me nog toe voor dat ik vertrek.
"Dankjewel, zorg maar dat jij een beetje uitziekt en gauw beter word." Ik zeg nog gedag en dan ga ik de deur uit.

Na gereisd te hebben met de metro wat nodig een gedoe was vanwege de feestdagen, ben ik een kwartier te laat bij de roeivijver. Als ik aan kom lopen met de schaatsen in mijn handen, zie ik Liam al op het ijs staan. Ik stop met lopen en kijk er naar. Hij maakt een pirouette maar valt dan op het ijs. Volgens mij heeft hij toch nog stiekem een beetje geoefend. Ik hef mijn hand op en probeer te voelen of ik het nou goed voelde. Sneeuw? Ik zie kleine witte vlokjes dwarrelen en op mijn handschoen belanden. Ik kijk nu omhoog en zie steeds meer witte vlokken. Dan kijk ik weer naar Liam en zie ik dat hij hetzelfde doet. Met een glimlach loop ik verder, naar hem toe. Hij begint weer te schaatsen dus ik ga rustig aan de rand zitten. Hij lijkt geconcentreerd en ik wil hem niet storen. De lantaarnpalen zijn nog het enige wat licht geeft in het donker, toch kan ik Liam goed zien. De jas die hij aan heeft staat hem goed. Ik stap op het ijs en nu merkt hij me ook op.
"Hey." Hij komt naar me toe schaatsen terwijl de witte sneeuwvlokken de lucht uit blijven vallen. Ik weet niet zo goed wat ik moet, maar Liam neemt het voortouw en geeft me al een knuffel. Ik ben zo verrast.
"Het spijt me van de vorige keer", zeg ik zacht.
"Mij ook, dat ik zo snel ben weggegaan, ik dacht ik wil jullie niet lastig vallen."
"Nee, nee, het was gewoon heel raar allemaal. Hij stond er ineens, maar je moet geen rare dingen ervan denken." Ik leg het hem kort uit, maar dan maakt hij er een einde aan.
"Kom, we zijn hier om gezellige te schaatsen." Hij pakt me vast en neemt me mee.
"Heb je geoefend?", vraag ik lachend. Hij doet het al best goed.
"Ehm, ik heb schaatsen gekeken op tv, telt dat ook als oefenen?" Ik lach en por hem in zijn zij. Helaas is hij nog niet zo stabiel en ligt hij bijna om. Ik wil hem terug trekken maar beland boven op hem. Oeps! Ik lach en sta dan op. Ik strek mijn hand uit om Liam omhoog te helpen.
"Je gaat nog heel vaak vallen vandaag."