003

"En heb je Louis nog gesproken vandaag?", vraagt Romana nieuwsgierig.
"Nee, ik zie hem straks ik in de pauze wel.", zeg ik schouderophalend.
"Is het dan goed als ik bij jou kom zitten?"
"Doe wat je niet laten kan."
"Alice, Romana, opletten! Of denkt een van jullie dat die het beter kan?", vraagt de leraar streng. Romana begint te grijzen, oow kut.
"Nou, heel toevallig, hadden Alice en ik het er net over. Volgens haar kan zij het inderdaad veel beter.", zegt Romana.
"Wat!? Nee, dat zei ik helemaal niet-"
"Kom maar naar voren mevrouw Adams. Als jij het toch zo goed kan, mag jij het wel uitleggen." Ik sta op en geef Romana een dodelijk blik terwijl ik naar voren loop. Wel vak was dit ook al weer? Oow ja, geschiedenis, makkie. Zonder enige moeite leg ik alles uit wat er op het boord staat over de Franse revolutie. Als ik klaar ben met uitleggen draai ik me weer naar de klas.
"Zijn er nog vragen?", vraag ik beleefd. Als niemand wat zegt geef ik een dankbaar knikje naar de leraar en loop weer naar mijn tafel. Op dat moment gaat de bel. Romana en ik pakken onze spullen en barsten op de gang in lachen uit.
"Wat een kut streek was dat!", zeg ik quasi boos tegen Romana.
"Maar had je zijn gezicht gezien, prijs loos.", giert ze het uit. Samen lopen we naar de kantine en nemen plaats bij Louis en zijn vrienden.
"Wat is er met jou gebeurd?", vraagt Niall gelijk als hij mijn knal rode gezicht ziet. Ik moet alleen maar harder lachen.
"Romana en ik waren aan het praten bij geschiedenis, toen werdt de leraar boos en vond Romana het een goed idee om mij de schuld te geven. Ik moest alles uitleggen en had ook nog eens goed. De meneer durfde niks meer te zeggen.", lach ik.
"Je had zijn gezicht moeten zien.", zegt Romana als ze uitgelachen is.
Ik draai me naar Louis toe.
"En hoe gaat het met jou, was het leuk gisteren?"
"Ja wel hoor.", zegt Louis nonchalant.
"Echt niet, hij wilde je steeds bellen en toen heb ik uiteindelijk zijn telefoon afgepakt.", zegt Harry en rolt met zijn ogen. Ik kijk Louis met vrolijk gezicht aan.
"Uh, ja dat dus."
"Maar ik ben er toch nu. Wat wilde je zeggen dan?"
"Niks speciaals. We hebben zaterdag weer een wedstrijd hè."
"Ja, dat wist ik al. Is dat alles?", ik kijk hem onderzoekend aan.
"Ik was denk ik nogal overbezorgd nadat gedoe met die jongen.", zegt hij eerlijk.
"Wat is er gebeurd dan?", vraagt Brandon nieuwsgierig.
"Een jongen bedreigde Alice na de wedstrijd.", zegt Louis eerlijk.
"Had hij toevallig blond haar en bruine ogen?", vraagt hij verder. Ik denk even na en knik dan langzaam.
"Ja, volgens mij wel."
"Dan was het Zeke, hij vindt dat meisjes niet horen te voetballen."
"Wat is dat nou weer voor onzin.", mompel ik. Wat heb ik hem ooit misdaan? Ik voel hoe Louis zijn arm om mijn middel slaat.
"Maak je maar geen zorgen, ik blijf bij je." Ik reageer niet en staar maar wat voor mij uit. We zullen zien.

"Wat wil je doen?", vraagt Louis als ik na schooltijd op zijn stoep sta.
"Het gaat prima met me, leuk dat je het vraagt.", zeg ik sarcastisch en stap met een lach op mijn gezicht zijn huis binnen. Louis negeert mijn opmerking en vraagt vrolijk verder.
"We kunnen op de bank hangen en een film kijken of een potje voetballen, of gewoon huiswerk maken."
"Mijn huiswerk heb ik al af, maar ik heb niet veel zin om iets actiefs te doen.", zeur ik.
"We kunnen ook wandelen. De buitenlucht is goed voor je.", zegt hij zorgzaam. Ik rol met mijn ogen, soms is hij net mijn vader.
"Prima, jij je zin. Laten we gaan." Louis doet op zijn dooie gemak zijn jas aan en hand-in-hand lopen we niet veel later door de straten van London.
We zitten net lekker te genieten van onze Starbucks, als ik een bekende door het cafe zie rennen.
"Alice, daar ben je! Ik had je gebeld, maar je nam niet op.", hijgt Romana.
"Wat is er dan?", vraag ik bezorgd. Romana komt bij ons zitten.
"Oow, niks bijzonders. Ik voelde me gewoon eenzaam.", zegt ze simpel.
"En waarom ga je dan niet naar je vriendje ofso?", hint Louis haar lichtelijk geïrriteerd. Romana blijk de hint niet door te hebben.
"Had ik er maar een.", zucht ze dramatisch. "Over vriendjes gesproken.."
"Oow god, daar komt het.", mompel ik.
"Is Liam single?", vraagt Romana nieuwsgierig. Louis haalt gelijk zijn telefoon te voorschijn. "Ik vind van wel.", zegt hij en scrolt door zijn contactenlijst. Ik kijk mee over zijn schouder en zie hoe hij Liam een sms stuurt.
Louis: kom nu naar de Starbucks cafe bij het parkje. Code roze.
Verbaasd kijk ik Louis aan. Code roze?
"Je ziet het vanzelf wel, maar hou Romana bezig, ik ga buiten op hem wachten.", fluistert hij en schuift zijn stoel naar achteren.
"Excuseer me, ik moet even wat regelen.", zegt hij grijzend en loopt weg. Romana kijkt mij raar aan.
"Wat is zijn probleem?" Ik haal mijn ouders op. Na een half uur te hebben gebabbeld komt Louis het cafe weer binnen, dit keer met Liam. Romana zit met haar rug naar de deur en vertelt onverstoord verder. Pas als Liam naast haar plaats neemt schieten haar ogen open en wordt ze knal rood. Ik schiet in de lach en kom haast niet bij, maar snel legt Romana mij op het zwijgen door me tegen mijn schenen te trappen onder de tafel. Ik kijk haar geschrokken aan.
"Hou je bek nou.", mompelt ze woedend.
"Dus, Liam.", begint Louis grijzend. Liam kijkt hem raar aan.
"Wat moet je.", is zijn antwoord.
"Jij en Romana?", gaat hij grijzend verder terwijl hij even met zijn wenkbrauw wiebelt. Romana slaakt een diepe zucht en knalt met haar hoofd tegen de tafel. "Ik kan zelf ook wel fiksen.", zegt ze quasi verdrietig. Dit keer houd ik het niet meer en val letterlijk van mijn stoel van het lachen. Louis helpt mij overeind en zet me weer op mijn stoel neer. Romana kijkt mij arrogant aan.
"Zeik niet in je broek hè.", mompelt ze. Ik moet alleen maar harder lachen en Louis komt ook haast niet meer bij. Liam zit met een rood hoofd naast Romana en zeggen allebei niks. Dat is de druppel voor mij.
"Nou Liam, Romana is mijn kleine boo bear en zij ziet je nog al zitten. Ze heeft al een oogje op je sinds ik haar ken.", ik zie uit mijn ooghoeken hoe Romana een vork pakt. Ik negeer haar bedreiging en kijk naar Louis. Hij snapt de hint en begint ook met vertellen.
"Ja Romana, Liam is mijn troetel beertje en hij vindt jou ook wel-"
"Hou je bek!", roepen Liam en Romana te gelijk. Louis en ik gieren het uit. Als we weer op adem zijn kijken we Liam en Romana serieus aan.
"Oké, even serieus. Romana, jij bent verliefd op Liam en Liam, jij vindt Romana leuk. En ik persoonlijk, ben het zat om Romana's gezwijmel aan te horen. Dus Liam..."
Liam haalt zijn schouders op. "Ik wil het zeker een kans geven."
Romana kijkt hem met grote ogen aan en wordt helemaal rood, nog roder dan ze al was.
"Ik eh.. ja ik.."
"Ze vindt het helemaal geweldig!", roep ik enthousiast.
"Ja, dat dus.", zegt ze snel. Louis staat al op en helpt me met mijn jas. "Gaan jullie mee?", vraag ik lief.
"Of willen jullie alleen zijn?", vraagt Louis grijzend.
"Nee, we gaan wel mee.", zegt Romana snel en pakt haar jas.

Met een lach op mij gezicht kijk ik naar Romana en Liam, die vrolijk aan het kletsen zijn. Is dat ook weer geregeld.
"Wij zijn nog beter dan cupido.", lacht Louis. We geven elkaar een high-five en lopen hand-in-hand verder. Een beetje dromerig loop ik samen met Louis door het park.
"We moeten wel het een en ander inhalen hè.", herinner ik Louis.
"Ja, 3 jaar nog wel. Hoe ben je van plan dat te doen?"
"Ik heb eerlijk gezegd geen idee, we kunnen natuurlijk ook gewoon de leuke dingen inhalen.", zeg ik grijzend.
"En ik dacht dat ik erg was.", mompelt Louis. Ik schiet in de lach.
"Dat bedoelde ik niet, ik dacht meer aan uitgaan en samen leuke dingen doen, gek." Louis haalt zijn schouders op.
"Dus eigelijk, wil je gewoon de tijd inhalen door die 3 jaar geskype te hebben vervangen door, weet ik veel, 3 maanden met leuke dingen?", vat Louis samen.
"Ja, eigelijk wel."
"Dat lukt mij wel. We beginnen morgen.", besluit Louis.
"Morgen hebben we school, slimmerik."
"Ik verzin wel iets.", zegt hij geheimzinnig.