002

3 jaar geleden

"Louis... ik moet je wat vertellen.", zeg ik zacht. Louis kijkt mij vragend aan.
"Is goed, wat is er?"
"Ik vertrek over 2 dagen weer naar Amerika.", zeg ik zacht. Louis is stil en staart mij alleen maar aan, terwijl ik voel hoe mijn ogen waterig beginnen te worden. Ook bij Louis ontsnapt er een traan die langzaam over zijn wang glijd. Ik kijk naar mijn handen die aan het trillen zijn. Zonder ook maar iets te zeggen pakt Louis mijn handen en streelt ze met zijn duimen.
"Ik wil niet dat je gaat.", fluistert hij zacht.
"Ik ook niet.", probeer ik te zeggen, maar mijn stem breekt af. Louis neemt me in zijn armen en ik begin hard te huilen. Mijn hele lichaam schokt mee, de tranen blijven maar komen en stoppen niet. Louis wrijft troostend over mijn rug. "Ik hou van je.", zeg ik snikkend.
"Ik ook van jou.", is zijn antwoord. Ik moet alleen maar harder huilen.
"Ik kan niet zonder jou, Louis, ik kan het niet. Hierna gaan we elkaar vast nooit meer zien en dan ben ik je kwijt en dat wil ik niet. Ik kan het niet.", snik verder. Ik voel hoe ook Louis' lichaam begint te schokken.
"Dit is zo oneerlijk.", mompelt hij zacht. Ik knik instemmend.
"Louis, dit waren de beste 3 weken van mijn leven en nu... nu is allemaal verpest en het is mijn schuld.", snik ik. Louis pak me bij mijn schouders en houd me een stukje van zich af. Ik kijk in zijn ogen die ook rood zijn van het huilen. Ik zucht diep.
"Ik durf te wedden dat mijn moeder zegt dat je 'maar een zomerliefde' bent."
"Trek je er niks van aan Alice, ik geef om je. Vergeet dat nooit." De tranen blijven maar komen. Voorzichtig kom ik een stukje dichterbij, totdat ik vlak voor Louis lippen hang. Ik sluit mijn ogen en voel hoe Louis zijn lippen op de mijne druk. De vlinders in mijn buik gaan als een dolle te keer.
Na een tijdje haal ik mijn lippen van de zijne. Mijn eerste kus en misschien wel mijn laatste. Ik wil niemand anders, ik wil hem. De tranen beginnen weer te stromen en Louis drukt me weer tegen zijn borst, waar ik onverstoord verder snik.


Met een brok in mijn keel denk ik terug aan het afscheid. We hadden nog uren gehuild in elkaars armen. Ik kijk naar Louis, die helemaal geconcentreerd naar de tv kijkt. Ik nestel me dicht tegen hem aan. Louis slaat een arm om me heen en geeft mij een kus op mijn voorhoofd.
"Louis?", vraag ik zacht.
"Ja?" Louis draait zich naar mij toe en kijkt mij vragend aan.
"Wat heb je eigelijk gedaan toen ik terug naar America ging?", vraag ik onzeker. Ik zie hoe Louis' gezicht wit wegtrekt.
"Ik heb eerst dagen lang gehuild en zitten mompelen dat oneerlijk was. Toen heeft Harry me uit mijn bed gesleept, omdat hij het zat was. We hebben uren gewandeld en ik heb mijn hart gelucht. Tot ik een berichtje van jou kreeg. Toen stond mijn wereld op z'n kop. Ik was blij dat je mij niet vergeten was.", zegt hij. Ik voel de brok in mijn keel groter wordt.
"Heb je toen nog.. met een ander..?"
"Ik was er altijd heilig van overtuigd dat je ooit terug zou komen." Lachend kijkt hij mij aan. "Gelukkig maar." Ik begin te blozen van oor tot oor.
"En jij dan?", vraagt hij opeens.
"Hetzelfde eigelijk, ik heb dagenlang op bed gelegen. Alles om me heen deed me denken aan jou en daar werd ik gek van. Na een tijdje ging alles fout. Het voetballen lukte niet meer en mijn cijfers ging omlaag. Ik gaf op, ik had gezworen dat ik niet meer aan jou zou denken, maar het lukte niet. Mijn moeder wilde mijn telefoon afpakken toen ik jou wou bellen, maar mijn vader hield haar tegen. Het deed mij goed om jou stem te horen. En dat vielen mijn ouders ook op. Alles ging beter, school, voetbal, alles. Maar toen begon school iets te veel van me te verwachten en moest ik stoppen met voetbal.", vertel ik. Louis trekt me stukje dichter tegen zich aan.
"Ik ben blij dat je terug bent." Ik knik instemmend en sla mijn armen om zijn middel.
"Na 3 jaar lang skype en bellen, zijn we eindelijk weer samen.", zeg ik zacht.
"Nu je het zegt, mijn moeder werdt woedend toen ze de telefoonrekening kreeg.", zegt Louis lachend.
"De mijne ook, ze wou mijn telefoon en laptop afpakken, maar ze wist dat dat alles alleen maar erger zou maken." Ik staar hem weer aan en plant een kus op zijn mondhoek. Louis streelt mijn haren terwijl hij zijn lippen om de mijne drukt.
"Ik hou van je Alice."
"Ik ook van jou.", lach ik. Louis staat voorzichtig op en loopt naar de keuken. "Wat ben je van plan?", vraag ik.
"Je moet wel wat eten voor je gaat voetballen.", zegt hij zorgzaam en haalt een pan uit de kast. Ik kom bij hem staan en begin te lachen.
"Sinds wanneer kook jij?"
"Sinds mijn ouders wel vaker weg zijn, dus ik had eigelijk geen keus.", zegt hij nonchalant. Samen gaan we spaghetti maken en zitten niet veel later aan tafel. We kletsen nog het een en ander en wassen samen af. Als alles weer netjes is pakken we onze tas en fietsen samen naar school.
"Heb je zin in je eerste wedstrijd?", vraagt Louis lachend.
"Heel erg, ik kan haast niet wachten.", ratel ik enthousiast waardoor ik bijna van mijn fiets val. Louis schiet in de lach.
"Jij kunt echt niet fietsen hè.", lacht hij.
"Dat klopt, misschien kon ik beter bij jou achterop.", zeg ik instemmend.
"Zodat we samen in de berm belanden zeker? Nee dank u vriendelijk.", is zijn antwoord. Ik steek heel koppig mijn tong naar hem uit en fiets vrolijk verder. Als op school aankomen zet ik mijn fiets in het slot en loop hand-in-hand met Louis richting het voetbalveld. Bij de kleedkamer neem ik afscheid met een vluchtige kus op zijn wang en verdwijn de kleedkamer in. De kamer is helemaal leeg, wat me niet zo verbaasde aangezien ik het enigste meisje ben. Ik kleed me gauw om en strik mijn veters. Voor de spiegel kam ik mijn haren en doe een staart in. Met een doekje veeg ik al mijn make-up van mijn gezicht zodat het niet kan uitlopen en kijk nogmaals rond of ik alles heb. Daarna sprint ik naar de deur en maak hem in een snelle beweging open. Ik zet net 2 stappen naar buiten en knal alweer tegen iemand aan. Ik val met een smak op de grond. "Auw.", murmel ik. Ik word overeind getrokken en doe mijn ogen open. Louis kijkt mij bezorgd aan.
"Gaat alles goed? Sorry, ik wou net vragen of je al klaar was en toen... Ik ben echt lomp.", ratelt hij. Ik schiet in de lach.
"Het is al goed, ik was net ietsjes te enthousiast.", lach ik onschuldig.
"Niks veranderd.", mompelt hij. Ik geef hem een por in zijn zij en samen lopen het veld op.

"Brandon, ik sta vrij!", gil ik over het veld. Brandon heeft me door en schiet de bal naar mij toe. In een snelle beweging krijg ik de bal tussen mijn voeten en ren op het doel af. Geen tijd om naar achteren te kijken, het is nu of nooit, denk ik en schiet de bal richting het doel. De bal schiet net langs de keeper en overal hoor ik gejuich om me heen als ik het fluitsignaal hoor.
"We hebben gewonnen!", wordt er gegild. Ik voel hoe twee armen mij omhelzen. Ik draai me om en kijk in de lieve ogen van Louis.
"Je was geweldig!", roept hij vrolijk. Ik sla mijn armen om zijn nek.
"Jij hebt anders ook 2 keer gescoord.", lach ik. Ik word bij mijn armen gegrepen en de grond onder mijn voeten verdwijnt terwijl ze mij op Louis schouder hijsen. Ik moet hard lachen en zie dat Niall, Liam, Zayn en Harry, die ook in het team zitten, mij triomfantelijk aankijken. In de verte komen Juliet en Romana ook aangehold.
"Alice, je was geweldig!", roepen ze vrolijk.
"De beste.", hoor ik Louis lachen. Met z'n allen lopen we de kantine in, waar er nog het een en ander besproken wordt. Als de coach mij en Louis ontdekt heeft begint hij uitgebreid te praten.
"Jullie waren fantastisch daarnet, als we zo door gaan worden we zeker kampioen!", roept hij vrolijk.
"We gaan gewoon knallen!", roept Zayn en het hele team juicht mee.
"Dit moeten we vieren. Ik trakteer!", roept de coach en de hele kantine juicht mee. We lopen met z'n alle naar de bar en krijgen wat te drinken. Met een beker cola loop ik de menigte als ik opeens iemand spottend hoort lachen.
"Nou-nou, ze scoorde 2 keer en denkt gelijk dat ze geweldig is." Ik draai me om en gelijk staren 1 paar arrogante ogen mij aan.
"Heb je het tegen mij?"
"Ja wie anders, je bent het enigste meisje dat voetbalt.", lacht hij spottend.
"Wat is joun probleem? Wat maakt het nou uit of je een jongen of meisje bent." Ik kijk om me heen en zoek Louis.
"Pas maar op, sommige jongens kunnen hier een probleem van maken.", hij bots tegen me op waardoor ik mijn cola om sla. Het bekertje kiept leeg over mijn tenue. Ik draai me om wat te zeggen, maar hij is al weg. Louis komt wel al aangerend.
"Wat is er gebeurd? Wie was die jongen?", vraagt hij bezorgd.
"Geen idee, maar ik denk dat het een slim idee is om te gaan douche. Ik plak van alle kanten.", zucht ik. Louis knikt en loopt met mij mee.
"Wat zei hij eigelijk?"
"Hij zei iets over dat ik me uitsloofde en dat sommige daar moeilijk over kunnen doen."
"Dus hij bedreigde je?", vraagt Louis voorzichtig.
"Eigelijk wel, sloofde ik me echt uit?", vraag ik treuzelend.
"Nee! Je was fantastisch. Maak je maar geen zorgen.", zegt Louis en lacht lief naar me. Vanbinnen smelt ik en snel ren ik mijn kleedkamer in. Ik loop naar de spiegel en zucht diep.
"En nu maar hopen dat ik die vlek eruit krijg."
"Ik zorg wel voor een nieuwe, maar ik ga even douchen. Zie je straks.", zegt Louis, snel geeft hij mij een kus en sprint dan de kleedkamer uit. Ik pak ook mijn spullen bij elkaar en maak de deuren op slot, je weet het maar nooit. Ik kleed mij uit en neem ook een douche.

Samen met Louis fiets ik 2 uur later weer weg. Ik haal mijn telefoon te voorschijn en zie dat het al weer bijna 11 uur is. We hebben net even iets te lang door gefeest en dat had mijn bezorgde vader ook al gemerkt, ik heb namelijk al 3 gemiste oproepen van hem. Louis ziet het ook en begint te lachen.
"Volgens mij heb ik straks een boze vader op mijn dak."
"Als je me nou gewoon heel braaf thuis brengt, is er geen probleem toch?", vraag ik met een pruillip en puppy-ogen.
"Niet zo lief kijken, ik was allang van plan om met je naar huis te fietsen. Heb je trouwens al plannen voor morgen?"
"Uh... Ja, Romana heeft me overgehaald om naar de stad te gaan.", zucht ik diep. Romana is een van de meiden op school die niet bazelt over Louis de hele tijd. Jammer genoeg wel over Liam.
"Je klinkt niet bepaalt enthousiast hè?", merkt Louis op.
"Vindt je het gek? Ik ben dood op en moet morgen nog in de smalle ruimtes proberen om te kleden."
"Maak er maar het beste van, dan ga ik de jongens even lastig vallen.", lacht Louis. Samen fietsen we door mijn straat. Als ik mijn huis zie brandt het licht nog, wat een verrassing. Ik doe mijn fiets in de garage en loop op mijn dooie gemak naar binnen. Louis loopt met me mee. Gelijk komt mijn vader naar ons toe.
"En waar was jij, jongedame?", vraagt mijn vader streng.
"We hebben gewonnen!", lach ik triomfantelijk.
"En dat hebben we volgens mij iets tè lang gevierd.", lacht Louis onschuldig.
"Iets te lang? Alice, het is al bijna half 12."
"Ja, dat zien we nu ook. Sorry pap, voortaan zal ik eerder thuis zijn."
Mijn vader zucht diep.
"Nee, dat hoeft niet. Je bent 16, maar bel gewoon van te voren dat je langer blijft. Ik ben ook niet de jongste meer en ik wil liever niet dood gaan aan een hartaanval.", zegt mijn vader dramatisch. "Trouwens, Louis.", begint mijn vader dan. "Topscorer? Goed bezig jongen!"
"Uw dochter is anders ook wel een talentje hoor.", lacht Louis en slaat zijn arm over mijn schouders. Mijn vader zegt ons welterusten en loopt dan naar boven. Als hij uit het zicht draai ik me gelijk om naar Louis.
"Dat viel reuze mee.", zeg ik op gelucht.
"Hij was gewoon bezorgd, niks mis mee."
"Dat weet ik wel.", zeg ik en begint te gapen. Louis streelt mijn wang en plant dan een kusje op mijn mond hoek.
"Ik denk dat jij naar bed moet, jongedame.", probeert hij mijn vader na te doen. Ik lach en geef heb een kus. Hij is gewoon een sprookje.
Samen met Louis loop ik naar de deur en geef hem nog gauw een kus, vervolgens zwaai ik hem uit sluit ik de deur af. Ik ben echt dood op!