Mister Tumnus is gone.

Bill pov

De overige jongens en meisje keken eerst naar hun overenthousiaste zusje en toen naar ons, naar mij en Gill. We waren in Narnia, écht in Narnia. Dat wist ik zelfs. 'Als jullie willen,' zei Peter en keek meer naar Gill dan mij. Ze keek me verwachtingsvol aan. 'Oh, Meneer Tumnus zou het fantastisch vinden!'riep Lucy uit. 'Oke dan,' zei ik en knikte naar Gill, bot, maar ik knikte. 'Oh leeeeuk!' ze ging naar ons toe en nam beide ons hand vast. Edmund, Susan en Peter moesten lachen. We wandelden door de sneeuw met volslagen vreemden, die toch niet zo vreemd waren, als je het ander bekeek. Opeens keek Gill me angstig aan, erg angstig en liet Lucy onze handen los, om naar haar familie te strompelen in de sneeuw. 'Bill, ik denk dat ik weet waar Felicia en Will zijn,'zei ze bang,' En als ik het juist heb, is het erg. Heel erg.' 'Wat dan?' vroeg ik nieuwsgierig,' Waar zijn ze?' Ze stopte even en keek naar de witte lucht. 'Ze zijn, als ik het niet mis heb, bij de Witte Heks.' Ik keek haar gefronsd aan. De Witte Heks? Die slechte koningin? 'Waarom denk je dat?' 'Omdat ze hier nergens anders kunnen zijn. Ik denk dat ze zeker op een plaats met mensen.. wezens moeten zijn.' Ik keek haar raar aan:' Ze is toch een mens?' 'Neen,'zei ze serieus,' Ze heeft reuzenbloed in haar lichaam, dat weet ik nog van de boeken.' 'Hé,'riep Edmund enthousiast,'Medemensen, komen jullie nog?' Ik liep snel verder om hen in te halen. Eigenlijk, waren ze nog wel leuk. En was Peter anders dan Will, wat eigenlijk wel raar was, want hij was de acteur. Snel kwamen we bij een houten deur in een rots, wit van de sneeuw. Lucy was over Mr Tumnus aan het vertellen en deed de deur open. We keken allemaal binnen. Maar er was niemand. Alles was overhoop gegooid en geen faun of een ander levend wezen. Lucy's mond viel open en er welden tranen in haar ogen op.