A ranger's apprentice tale 7

“En nu zoek jij dus een plaats om te leven?” Liliane knikte.
“Zie je het zitten in een weeshuis te leven? Je kan niet eeuwig eten van reizigers stelen.” De Baron glimlachte haar toe. “Ja Mijnheer.” Lilly was blij dat ze nu een nieuw soort van thuis had.
“Vrouwe Pauline? Wil jij haar naar het weeshuis brengen?” De baron glimlachte.
“De laatste keer dat hier een jongen uit een andere plek dan Redmond kwam klom hij op alle torens. Wil jij zo lief zijn om altijd de trap te gebruiken?” Liliane was verbaast over de uitspraak. Hoe kon hij nu weten dat ze zo goed kon klimmen.
“Oké meneer.” Toen ze weg ging hoorde het meisje de baron iets mompelen. Ze ving iets op in de aard van humor en stijfkoppen.
In het weeshuis was ze niet de enige van haar leeftijd. Ze waren met haar erbij met vieren. Er waren nog twee jongens en een meisje. Het meisje. Een beetje zenuwachtig glimlachte ze.
“Dit is Lilly. Ze komt van heel ver misschien kunnen jullie haar een rondleiding geven doe de eetzaal maar als laatste.” Ze knipoogde geheimzinnig waarna ze weg ging.
“Hallo.” Ze wist hoe stom het klonk maar alles was beter dan deze stilte. In een reflex keek ze achterom toen ze hoefgetrappel hoorde. Ze zag vrouwe Pauline elegant te paard naar het dorp rijden. Een ouder meisje kwam naar beneden. Toen ze lilly zag keek ze eventjes vragend naar het andere meisje.
“Vrouwe Pauline heeft haar juist gebracht!”
Het oudere meisje glimlachte naar Liliane.
“Ik ben Lydia en ik zal je helpen je weg hier te vinden. Dit zijn Helena, Arnaud, vernoemd naar de echtgenoot van de kroonprinses en Leopold, maar iedereen zegt gewoon Leo.”