Chapitre Trente-Six

Liam Payne

"Kom, Pièrre, het is goed geweest." Het is kwart voor vijf en we stoppen ermee. Het hele kantoor is om acht uur pas gesloten maar om vier uur heb ik al het personeel van mijn afdeling laten gaan. Dat mag toch wel een keertje, omdat het oudjaarsdag is. De afgelopen hebben we met z'n allen extra hard gewerkt om alles geregeld te hebben voor het einde van het jaar. Zo hard, dat alles nu echt af is! Dit voelt heerlijk. Tevreden pak ik mijn jas van de kapstok en mijn tas van mijn bureau. Mijn kantoor doe ik op slot en wacht tot Pièrre ook alles heeft gepakt.
"Je zou me nog vertellen hoe het met dat meisje ging", zegt hij ineens. Amelia. Hij begon er paar weken geleden al over. Ik kan het zelf niet loslaten. Iets in mij doet me steeds aan haar denken. Ze zou bij me passen. Echt goed bij me passen. Haar lieve en zachte karakter en haar sprekende ogen. Ik kan me goed voorstellen dat mannen op haar vallen en ze een vriend heeft. Maar dat het die ene is van de derde verdieping? Nee, die past totaal niet bij haar.
"Liam? Ik vroeg wat." Ik zie ineens de twee handen die schijnbaar al een tijdje voor mijn ogen zwaaien.
"Ze heeft een vriend."
"Tja, dan moet je daar wat aan doen of dan houdt het op."
"Hij past totaal niet bij haar", mompel ik.
"Dat zou ik ook zeggen", lacht Pièrre.
"Wat moet zo'n lief en mooi meisje met iemand die zich niet volwassen kan gedragen? Hij woont bij mij in het appartementencomplex en die jongen deugt niet."
"Tja, Liam, daar kan ik niet veel aan doen. Je zult er achter aan moeten gaan als je echt vindt dat ze bij jou hoort."
"Ja, ik weet het. Ach, ik zie wel", mompel ik om er vanaf te zijn. We lopen het gebouw uit en wensen elkaar nog een fijne dag wanneer we beide naar onze auto gaan. Ik stap in en denk verder aan Amelia. Misschien kan ik haar vanavond nog eens spreken. Al heeft ze een vriend, wat boeit het me ook? Dan hoef ik toch niet perse geen contact meer met haar te hebben. Het is maar haar vriend, geen getrouwd stel. Dan kan ik haar toch best wel voor mijzelf winnen, niet? Ik glimlach en rijd de drukke weg op. Een beetje concurrentie is ook niet erg, ik kan me alleen niet voorstellen dat ze iets met die ene van de derde verdieping heeft. En nog raarder, waarom is ze me dan nog nooit eerder opgevallen? Met mijn gedachte vol van Amelia rijd ik naar huis toe. Eenmaal daar gaat de auto de parkeergarage in en ga ik via de ingang naar binnen. Daar stap ik de lift in en komt de vriend van Amelia bij me staan. Hij kijkt me even aan en trekt zijn wenkbrauw op. Dan kijkt hij weg en gaat hij verder op zijn mobiel. Ik wacht tot hij weg is en haal mijn telefoon dan uit m'n broekzak.
Liam: Amelia, heb je zin om vanavond te gaan schaatsen op de roeivijver?
Grote kans dat ze al wat te doen heeft, maar het is altijd te proberen. Als ik boven ben open ik de deur, laat ik mijn tas langs de tafel vallen en ga ik de keuken in. Ik trek de koelkast open en blijf er even voor staan. Ik haal de kip eruit die ik er vanochtend in heb gelegd. Ergens ligt nog een pak roerbakmie. Ik begin groente te snijden en laat de kip in de wokpan gaar worden. Ondertussen zet ik de tv aan om de stilte een beetje te doorbreken. Pas als ik met een vol bord lekkere mie op de bank neer plof, kijk ik weer op mijn mobiel. Nog geen reactie. Ik hoop dat ze reageert en dan al helemaal met een instemmend antwoord. Ik breng de vork naar mijn mond maar knoei dan op mijn witte blouse. Dan kom ik me dus sowieso aan het omkleden.

Als het op is trek ik me een spijkerbroek aan en een casual blouse. Nog steeds heeft Amelia niet gereageerd. Ach ja, anders leest ze het morgen wel. Dan staat mijn aanbod nog steeds hoor. Ik besluit dan maar om naar Alain, Xavier en Lucien te gaan en daar het nieuwe jaar in te luiden.