Hoofdstuk 87

Ik zit in de taxi en kijk naar buiten. De dingen waarvan ik normaal vrolijk word, vrolijken me niet op nu. Ik voel me echt verschrikkelijk. Charlie is echt een klootzak en ik hoef hem nooit meer te zien. Ik mis Peter nu zo erg hè, niet normaal gewoon. Ik hoop dat ik snel bij zijn huis ben. Ik wil hem vast houden en nooit meer los laten. Een langzaam nummer komt door de speakers van de radio en ik raak er nog geëmotioneerde door. Ik herken het nummer niet maar ik kan mijn tranen niet meer binnen houden. Ze stromen één voor één over mijn wangen. De chauffeur kijkt via zijn achteruitkijkspiegel naar mij en heeft een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht staan. “Gaat het allemaal goed meisje?” Ik kijk snel naar buiten en knik. “Ja hoor.” “Weet je het zeker?” “Ja. Ik heb mijn vriend gewoon heel erg gemist.” “Je houdt van hem hè?” “Ja heel veel”zeg ik en mijn stem breekt aan het einde van mijn zin. “Ik kan niet zonder hem”en door die woorden ga ik nog harder huilen. Wat ben ik toch voor een verschrikkelijk mens. Ik weet dat ik niet zonder Peter kan. Hij is degene die mij kan laten lachen op de meest stomme momenten. Hij is degene die weet wat ik nodig heb en mij echt gelukkig kan maken. En wat wilde ik doen? Ik wilde hem laten gaan voor de grootste klootzak op de aarde. Hoe stom ben ik! “Hij heeft jou vast ook gemist”zegt de chauffeur en glimlacht naar me. Ik knik en kijk dan snel weer naar buiten.

De taxi stopt voor het huis van Peter en ik stap meteen uit. De chauffeur pakt mijn koffer uit de kofferbak en ik pak ondertussen mijn portemonnee om hem te betalen. Als de chauffeur naar me toe komt lopen met mijn koffer, pak ik deze van hem aan en reik het geld naar hem uit. “Laat maar zitten meisje. Ga naar je vriend toe en maak hem blij.” “Weet u het zeker?” “Ja heel zeker.” De chauffeur stapt weer in zijn auto en doet zijn raampje naar beneden. “Veel geluk samen.” “Dank u.” En dan rijdt hij weg. Ik draai me om en kijk naar het huis. Snel doe ik mijn portemonnee met het geld weer in mijn tas en loop naar de deur met mijn koffer in mijn handen. Ga ik nu de sleutel gebruiken of zou ik gewoon aanbellen. Ik bel wel aan, want anders moet ik de sleutel gaan zoeken in mijn tas. Ik bel aan en het duurt even totdat ik voetstappen hoor. De deur gaat langzaam open en Peter verschijnt in de deuropening met een slaaphoofd. Ik heb hem waarschijnlijk wakker gemaakt. “Aimee”zegt hij slaperig en ik knik. Ik laat mijn koffer los en overbrug de korte afstand die tussen ons in staat. Ik vlieg hem om zijn hals en trek hem dicht tegen me aan. De tranen beginnen te stromen en ik begin zacht te trillen. “Ach Aimee. Wat is er”vraagt Peter en slaat direct zijn armen rond mijn middel. “Ik heb je zo gemist”zeg ik huilend en Peter trekt me dichter tegen zich aan. “Ik heb jou ook gemist mop.”