A ranger's apprentice tale 6

Halt begon te vertellen en de soldaat, die Billian noemde, vulde hier en daar aan. Daarna keek Halt het meisje aan. Bemoedigend knikte hij haar toe dus begon het meisje haar deel van het verhaal te vertellen. Ze vertelde hoe ze eerst dacht dat de vrouw een engel was. Hoe stom ze het vond dat zij, een weesmeisje dat niets voor deze wereld te bieden had, gered werd een een moedige getrouwde en geliefde vrouw niet. Ze vertelde hoe ze de soldaten had gevolgd waarop Billian verrast was, hij had er helemaal niets van gemerkt. Toen ze haar verhaal had gedaan pinkte ze snel een traan weg.
“Het ziet er naar uit dat je niet echt een thuis hebt op het moment. Ik zal met Baron Arald spreken er zal wel nog een plekje vrij zijn in het weeshuis.” Het meisje keek de vrouw, die zich had voorgesteld als Pauline aan.
“Dank u.” Vrouwe Pauline richtte zich tot Billian.
“Bedankt Billian, je kan gaan.” De soldaat maakte een buiging en verliet de vertrekken.
“Kom Liliane, dan brengen we je naar de Baron.”
“Liliane is mijn officiële naam. Iedereen in mijn dorp noemde mij gewoon Lilly.” Het meisje voelde zich op haar gemak bij de vrouw. Samen liepen ze door de gangen en de jager volgde hen geruisloos. Bij een grote deur stopte het gezelschap en Halt stapte naar de wancht voor de deur.
“Zeg tegen de baron dat Halt hier is. Het is belangrijk.” De soldaat knikte en rende naar binnen. Nog geen minuut later werden ze al binnengelaten.
“Halt die zichzelf aankondigt! Ik geloof dat er zojuist een wonder is gebeurd!” Lilly vond de baron vanaf de eerste seconde aardig. Maar de charmante glimlach van de baron verdween toen hij de bedrukte gezichten zag.
“Wat is er gebeurd?”