3. Pain

Lief Dagboek

Ik weet niet hoe het gebeurde wel weet ik dat ik hier niet kan blijven. Niet bij mijn ouders. Ik ben veranderd. Iets magisch hangt om me heen. Als ik de de spiegel kijk zie ik mezelf. Maar toch iemand anders. Mijn roodbruine haar glanst als koper. Mijn huid straald alsof het van zilver is. Mijn ogen lijken van puur goud gemaakt te zijn. Ik ben het maar toch weer niet.
Hoe het gebeurde kan ik me niet meer herinneren. Het enige wat ik me herinner is de pijn die ik voelde nadat Tony me zijn ketting gegeven had. Ik was met hem gaan wandelen. Hij had mijn hand gepakt. We hadden wat gepraat over hoe mooi het weer wel niet was, Hoe lekker de bomen roken in het voorjaar en hoe jammer het wel niet was dat er een oorlog drijgde te komen. Alsof hem dat iets kon schelen het enige wat hij belangrijk vond was geld en macht. Hij had gevraagt of hij me wat mocht geven en ik had geknikt. Ik voelde een koude ketting om mijn hals glijden nadat hij mijn haar opgetild had. Even bleven we zou staan. Net toen ik wou zeggen dat hij mijn haar los mocht laten voelde ik iets scherps in mijn nek. En toen pijn. Een enorme pijn waarvan je moest kotsen. Een pijn die voelde alsof er duizende messen in me gestoken werden, alsof je je hand in het vuur stak. Een pijn die je liet verlangen naar de dood. En een stem die me zei dat hij terug zou komen. Gauw. Twee dagen heb ik in het bos gelegen. De pijn was ondraagelijk en toen ik het bijna niet meer uit hield was het gestopt. Ik kon gaan zitten en voelde me weer gewoon goed. Wel voel ik me anders dan ik ooit gedaan heb. Ik voel me vol leven, vol kansen en vol moed. Ik ben naar huis gegaan. Heb mijn dagboek en een schone jurk gepakt en ben weggegaan. Ik hoor daar niet meer en ik zou ook nooit bij Tony horen. Ik ga mijn intrek in het bos nemen. Het lijkt me daar erg mooi. Niemand in de buurt op twee kleine dorpjes na. En dan? Ik zal wel zien.