Help!

We gingen verder. Ondertussen was Tessa in een geannimeerd gesprek geraakt met Flower. Ik lach in mezelf, het zag er ook wel heel grappig uit. Ook Jake grijnst. Even om misverstanden te voorkomen, nee, ik ben niet verliefd op hem, hij is al sinds mijn 4e mijn allerbeste vriend. 'Hey, Tessa?' Ze kijkt Jake vragend aan. 'Vraag Flower eens hoever het nog is. Want anders moeten we hier ons kamp op slaan.' Zegt hij. We zijn inderdaad allemaal erg vermoeid. Ze rolt met haar ogen. 'Ze kan jullie gewoon horen hoor.' Zegt ze alsof dat zo vanzelfsprekend is. Flower maakt een aantal geluiden en Tessa word rood. Ze maakt zelf ook een paar geluiden terug en het lijkt wel of Flower lacht. 'Wat vroeg ze?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Oh niks hoor.' Zegt ze snel. Een geirritteerd gevoel laait in me op. Ja, oké ik was jaloers, maarja wat wil je ook anders, hoe cool is het dat je met dieren kan praten, ik bedoel ik gun het Tessa van harte na alles wat ze heeft moeten doorstaan, maar toch. We lopen een tijdje in stilte. Tessa is de eerste die die stilte weer verbreekt 'Flower zegt dat we beter hier ons kamp op kunnen slaan.' Vertelt ze.

Binnen een uur staat ons kamp. Jake heeft van lianen een mat geknoopt en daarop een soort zacht bed voor Flower gemaakt. Ze kijkt hem dankbaar aan en maakt weer dat grappige geluid. 'Ze vind je een echte heer.' Meld Tessa hem. Jake bloost. 'Kom dan maken we wat te eten klaar, ik rammel.' Zeg ik, terwijl mijn buik nog even hard rommelde om mijn woorden kracht bij te zetten. Jake en Tessa schieten in de lach. 'Wat?' Vraag ik verontwaardigd, maar dan rammeld mijn buik nog harder en schiet ik ook in de lach. 'Kom dan maken we maar wat klaar voordat ze ons slacht om op te eten.' Zegt Jake plagend. Ik geef hem een stomp, maar we zitten al snel aan een dampende mok soep. 'Ah, dat was lekker.' Mompel ik als ik mijn mok leeg heb. Tevreden laat ik me achterover in het gras vallen.

Dan uit het niets horen we ijzingwekkende gil. 2 hercynisch herten rennen verschrikt tussen de bomen door en we springen gealarmeerd op. Er volgt nog een gil, nog erger dan de eerste. 'We moeten gaan kijken.' Roept Tessa bleek. Nog een gil verbreekt de stilte. Een gil van pijn en angst die het kippenvel over onze armen laat lopen. 'Waar wachten we nog op?' Roept Tessa boos, en met haar staf rent ze het bos in. Ah verdomme, snapte ze dan niet dat het, hoe verder we kwamen, steeds gevaarlijker werd. Ik vloekte, greep mijn boog en rende achter Tessa aan, op de voet gevolgd door Jake. De takken van de bomen slaan in ons gezicht. Eindelijk haal ik Tessa in en grijp haar bij haar arm. 'Luister.' Roep ik in haar gezicht. Verward keek ze me aan. 'We moeten haar toch helpen?' zegt ze smekend. Ik wil haar uitleggen dat we bij elkaar moeten blijven omdat het steeds gevaarlijker word maar ik word onderbroken door nog een gil. Opeens dringt het tot me door. Ik hap naar adem. 'Jake!' Ik kijk hem met grote ogen. 'Die stem, die herken ik uit duizenden!' Roep ik uit. Langzaam krijgt Jake het ook door. 'Nee, dat kan niet!' Hij trekt wit weg. 'Wat is er aan de hand?' Wilde Tessa weten. 'Geen tijd, kom we moeten haar helpen!' Roep ik en ik trek haar mee. 'Ja duhhuh, dat probeer ik je al de hele tijd te zeggen.' Zegt ze geïrriteerd. Ik luister niet en ren naar de bron van het geluid. Dan zie ik haar, ze hangt in een net, een elektrisch net om precies te zijn. Elke keer als ze beweegt krijgt ze een schok.

'Ingrid.' Fluisteren mijn lippen. Dan vind ik mijn stem terug en ik wil gillen maar Jake stopt zijn hand voor mijn mond. Ik wil protesteren maar hij maakt een waarschuwend gebaar en wijst tussen de bomen. Tessa ziet het ook en haar ogen worden groot van angst. Tussen de bomen staat een Manticore. Een dier met het lijf van een enorme leeuw, maar met een staart die aan het einde een giftige steek bevat en hij heeft enorme vleugels. Langzaam haalt Jake zijn hand weg. Hij maakt een paar gebaren en Tessa en ik begrijpen wat hij wilt. We splitsen op en omsingelen samen de Manticore. 'NU!' Roept Jake. Ik kom tevoorschijn met mijn boog gespannen, gericht op zijn oog. De Manticore is verrast maar herpakt zich snel. Hij gromt woedend. Ik schiet mijn pijl maar die slaat hij met zijn staart weg. De tweede pijl boort zich in zijn poot en op hetzelfde moment boort Jake zijn zwaard zich in de flank van de Manticore. Hij huilt van de pijn. Ondertussen is Tessa in de boom geklommen waar het net hangt. Ze begint voorzichtig het net los te snijden. 'Amy, kijk uit!' Ik zie dat de Manticore zich op mij heeft gericht en ik kan net op tijd weg springen en de stekel boort zich nog geen 5 centimeter van mijn gezicht in de grond. Ik krabbel overeind en haal nog een pijl uit mijn koker. Zorgvuldig mik ik op zijn oog en deze keer is het raak. Het bloed gutst uit zijn oogkas en hij zwaait woest met zijn staart. 'Jongens, iemand moet haar opvangen.' Roept Tessa. 'Jake, ga jij maar. Ik geef je dekking.' Roep ik dapper. Jake rent naar het net. 'Klaar?' Roept Tessa. Hij knikt en met nog 1 beweging van haar mes snijd ze het net kapot. Ingrid valt maar Jake heeft haar. Dan uit het niets zwaait de bepantserde staart tegen mijn buik en slingert me tegen een boom. Versuft blijf ik liggen en ik zie tussen de zwarte vlekken door dat de Manticore zijn staart heft om me te doden. 'NEE.' Tessa laat zich uit de boom vallen en ze springt voor me, haar staf weert de eerste aanval af. Dat geeft mij de tijd me te herstellen en weer een pijl aan te leggen. Dan schampt de stekel de arm van Tessa. Even kijkt ze verbaasd. Dan valt ze buiten bewustzijn op de grond. Op dat moment laat ik de pijl los die zich in het hart van de Manticore boort.