De Wegisweg deel 4

Harry werd wakker in een bed in de Lekke Ketel. Hij tastte naar zijn bril die hij zoals altijd op zijn nachtkastje had gelegd. Het eerste dat zijn vingers aanraakten, was echter zijn toverstaf. Onmiddellijk herinnerde Harry zich alles weer. De oude toverstokmaker en alles wat hij gezegd had. De feniksveer kernen… Ondertussen had hij zijn bril gevonden en hem opgezet. Hij ging overeind zitten. Waarom had hij het gevoel dat hij iets aan het vergeten was. Iets belangrijks… Op dat moment vloog de deur open. Harry greep naar zijn nieuwe toverstaf, maar in de deuropening stond niet Voldemort met een zijn stok met een feniksveer, maar Sirius en Remus.
“Fijne verjaardag, Harry!”
Harry grijnsde. Waarom had hij zich dat niet meteen gerealiseerd? Vandaag werd hij, eindelijk, elf! Hij sprong uit bed.
“Wat krijgen we nu? Volgens mij ben je de afgelopen nacht ineens een stuk gegroeid! Straks past je nieuwe schooluniform niet meer!” Harry lachte, Sirius klopte hem op de schouder en Remus omhelsde hem.
“Tijd om te gaan ontbijten”, zei Sirius. “Of wacht, vergeet ik nu niets?” Sirius bleef weifelend in het midden van de kamer staan. “Oh ja, je moet je cadeautjes nog krijgen!”
Van Sirius kreeg Harry een boekje getiteld ‘Magische Trucs en Toverstreken’. (Zorg er maar voor dat je leraren het niet zien) en twee poppetjes van de Drijvers van de Cambridge Cannons. Remus gaf hem een heel dik boek genaamd ‘Een Beknopte Beschrijving van Zweinstein’, waarvan Harry onmiddellijk zeker was dat hij het nooit zou lezen en een doos chocokikkers.
Nadat Harry alles had weggelegd en ze naar beneden gingen voor het ontbijt, wachtte hem echter nog een verrassing.
“Hagrid!” Harry rende op de grote vriendelijke reus af.
“Alles kits, Harry?” Harry knikte. Hagrid was een oude vriend van zijn ouders, Remus en Sirius en Harry keek altijd uit naar een ontmoeting met hem.
“Ja, vandaag word ik elf!” Hagrid grijnsde.
“Mooi, mooi. Ik heb nog een cadeautje voor je, hierzo.” Harry kon zijn ogen niet geloven toen hij de kooi zag met daarin de witste uil die Harry ooit gezien had.
“Dank je, Hagrid!”
“’t is niks! Mot je horen, Harry, ik zou graag blijven vieren, maar Perkamentus had me gevraagd of ik iets voor hem kon doen. Je ken op school altijd naar mijn huissie komen, goed?”
Harry knikte. Hij zou het geweldig vinden om bij Hagrid langs te gaan eenmaal hij op Zweinstein zat.
Na het ontbijt pakten ze gezamenlijk Harry’s nieuwe spullen in en droegen ze naar beneden. Bij het verlaten van de Lekke Ketel hield Sirius de deur open voor een jonge nerveus ogende tovenaar met een grote tulband. Harry vroeg zich af wie er midden in de zomer vrijwillig met een tulband rondliep, maar besteedde er verder geen aandacht aan.