Why do I feel this way?

Huilend en schreeuwend zit ik rechtop in m’n bed, ik snap niet goed wat er net gebeurde. Is het een droom? Is het echt? Ik kijk op door mijn betraande ogen en zie mijn moeder en stiefvader beiden bezorgd naar me staren. ‘I-is Connor dood?’ Huil ik zachtjes, mijn moeder komt op bed zitten en trekt me in haar armen. ‘Liefje, het is maar een droom. Connor is wakker geworden, vannacht om twee uur.’ Ik kijk haar verward aan. ‘Maar? Ik zat op IM en toen kwam Connor online. En toen ik het jullie wou zeggen… Zei je dat hij dood was.’ Huil ik in haar pyjama. Ze wrijft over mijn rug en maakt sussende geluiden. ‘Het was maar een droom, Connor is net wakker geworden. We kregen telefoon van zijn ouders. Ze laten hem nu rusten en morgenochtend doen ze tests om te kijken of er schade is. Ik bel je school morgen, je mag naar hem toe.’ Mijn tranen veranderen in tranen van geluk. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik begin te lachen. Als ik rond me heen, aan het einde van mijn bed zie ik IM open staan. Ik zucht en glimlach als de gesprekken met Paul, Aden, Jason en Alexa nog open staan. Paul heeft nog een heleboel dingen gezegd die ik niet heb beantwoord. ‘Slaap nog maar even.’ Ik knik. Ze verlaten mijn kamer en meteen kijk ik wat Paul nog zei.
Babycakes says: Gewoon, een heleboel dingen. Ik heb niet zo’n zin om erover te praten.
Babycakes says: Sorry?
Babycakes says: Julie? Ben je nou boos? Hé? Sorry?
Babycakes says: Oh, ik begrijp het al. Ik laat je wel. ):
Ik zucht en sluit mijn laptop af, snel neem ik mijn gsm en ik zie dat het nu 3:34 A.M. is. Ik heb nog drie smsen.
Luister, Julie, ik snap niet wat ik verkeerd deed? Ik wou er gewoon niet over praten? Alsjeblieft, Julie, wees niet boos? Oh nee, nu denkt Paul dat ik boos ben op hem. Ik voel me zo mislukt.
Nee! Paul! Ik ben niet boos, het klinkt dom. Maar ik was in slaap gevallen. Echt! Ik werd nu wakker door een nachtmerrie. Het spijt me. ):
Hee, Julie, ik ben ’t Connor. Ik ben net wakker geworden. Wel eigenlijk sms ik niet, mijn moeder smst dit met haar gsm en zo. Maar ik wou het je laten weten. Ik hou van je. Ze weten nog niet of ik schade heb, maar ik kan praten. Voor de rest ben ik nu nog te moe. Dus ik ga slapen. Ik hou van je x Connor. Een glimlach vervult mijn gezicht. Hij leeft echt, hij is niet dood. Ik denk niet dat ik me ooit eerder al zo gelukkig voelde. Misschien wel, toen ik met Danny had. Maar je weet wat ik bedoel.
Eigenlijk zou ik het liefst nu meteen naar Essex gaan, maar dat is onmogelijk. Het is laat en eigenlijk zou ik nu beter gewoon gaan slapen. Maar om de één of andere manier ben ik te opgewonden. Ik ben gewoon dolgelukkig dat hij nog leeft. En ik zou alleen maar gelukkiger worden als nu blijkt dat hij geen schade heeft. Of toch niet permanent, ik weet gewoon nu al zeker dat hij dan gewoon weer opnieuw zelfmoord pleegt. Ik sluit mijn ogen in een zoveelste poging om in slaap te vallen. Maar alweer faal ik, ik ben gewoon zo blij! Het is waarschijnlijk moeilijk te geloven aangezien ik het uitmaakte met Connor de dag ervoor. Maar ik geef echt wel om hem, en misschien hou ik nog van hem. Maar ik weet het niet zeker.
‘Juliet, wakker worden.’ Langzaam open ik mijn ogen om in de wonder mooie, groene ogen van Aden te staren. ‘Aid!’ Lach ik blij, hij knikt. ‘Je moeder belde me en zei dat Connor wakker was, ze vroeg of ik met je mee wou gaan naar het ziekenhuis.’ Ik knik blij. Meteen spring ik recht en neem wat kleren uit mijn kast.
Ik probeer de gescheurde skinny snel aan te doen maar mijn voeten gaan door de open gaten in de broek, daarna trek ik vluchtig mijn Iron Maiden shirt over m’n hoofd. Kort daarna ook mijn pantergevlekte vest. Ik schuif mijn voeten nog in een paar ballerina’s en trek Aden, zonder ontbijt, het huis uit.
De rit naar Essex wordt steeds weer vertraagd door files, ik word er langzamerhand gewoon gek van. Ik tik mijn voet mee met de nummers van ‘Master of Puppets’ van Metallica. Een geweldige cd, maar nu haat ik hem. ‘Zet die cd uit!’ Schreeuw ik geïrriteerd, Aden zucht lachend. ‘Luister Jule, je hoeft niet bitchy te worden omdat je naar Connor wilt. Hij zal toch nog tests af moeten leggen.’ Ik zucht, hij heeft gelijk. ‘Nou! Dan wil ik… Geef me nou maar gewoon There’s No Sympathy For The Dead EP van Escape the Fate. Daarvan kan ik tenminste rustig worden.’ Zeg ik opgejaagd, hij geeft me de plaat en ik verwissel ze. Terwijl de eerste akkoorden van Dragging Dead Bodies In Blue Bags Up Really Long Hills door mijn oren suizen wordt ik langzaam rustiger. ‘Geweldig.’ Zucht ik, Aden begint te lachen. ‘Je bent gek Julie Taylor.’
‘Waar is Connor?’ Vraag ik aan John, hij zucht. ‘Connor is nu tests aan het doen, Marie ligt thuis in bed. Ze is ziek. Of hoe zij het noemt, mentaal en fysiek kapot.’ Ik kijk hem schuldig aan. ‘Het spijt me.’ Hij knikt. ‘Het is niet jouw schuld Julie.’
‘John Brown?’ John springt recht en knikt, even ben ik verward maar dan herinner ik me weer dat John de stiefvader is van Con. Dus hij heet niet Jackson. ‘Wij hebben goed en slecht nieuws voor u…’ Tranen prikken achter mijn ogen. Goed nieuw? Connor leeft. Slecht nieuw? Hij is verlamd. De tranen banen zich een weg naar beneden. Langs mijn wangen waar ze een spoor van verwoesting achterlaten. Uitgelopen zwarte schmink. ‘Connor.’ Huil ik zachtjes. ‘Welk nieuws wilt u eerst?’ Vraagt de dokter vrolijk, ik kijk hem kwaad aan. ‘Son of a bitch!’ Sis ik.