Season 5 Chapter 10

Fabian

Zenuwachtig tikte ik met mijn voet op de grond en telde ik elke seconde die voorbij ging.
‘Waarom duurt het zo lang?’ vroeg ik terwijl ik op stond en begon te ijsberen.
‘Hij is ernstig gewond Fabian’ zei Liam. ‘Het is belangrijk dat ze hem goed onderzoeken’.
Op dat moment gingen de gordijnen van de grote hut open en stapte Ingrid naar buiten, samen met Sandra.
‘En?’ vroeg ik direct. ‘Hoe is het met hem?’
‘Hij is buiten levensgevaar’ zei Sandra.
Een grote opluchting schoot door mijn lichaam en eindelijk kon ik opgelucht ademhalen.
‘Maar’ begon Ingrid daarna. ‘Zijn been was aan het afsterven en we konden dat helaas niet meer stoppen. Het spijt me Fabian, we hebben zijn been moeten amputeren’.
‘Wat?!’ vroeg ik geschrokken.
‘Als we dat niet hadden gedaan was hij aan zijn verwondingen gestorven’ zei Sandra. ‘Er wordt op dit moment een kunstbeen geplaatst door Kay, aangezien hij ervaring heeft met beenverwondingen die veel voorkomen in de mijnen. De verwonding zat net onder zijn knie, dus hij zou uiteindelijk wel moeten kunnen lopen’.
Ik ging met een plof weer zitten een rots en Liam legde zijn hand op mijn schouder.
‘Hij leeft nog Fabian’ zei Liam. ‘Dat is geweldig nieuws’.
‘Mag ik naar hem toe?’ vroeg ik.
‘Ja dat mag’ zei Kay die op dat moment naar buiten kwam gelopen. ‘We hebben een kunstbeen geplaatst zodat hij na revalidatie zou kunnen lopen’.
Ik stond direct op en liep de hut naar binnen.

Sebastian lag met zweet op zijn voorhoofd nog uit te puffen van de operatie.
‘Fabian’ zei hij meteen. ‘Wat ben ik blij om jou weer te zien’.
Ik ging op het randje van zijn bed zitten en bekeek zijn onderbeen.
De kunstbeen was van hout die tot in de details uitgesneden was.
‘Heb je veel pijn?’ vroeg ik.
‘Ik zou graag willen zeggen dat het niet zo was om je niet ongerust te maken, maar ik kan deze pijn helaas niet verbergen’.
Ik zuchtte diep en keek naar mijn beschermer.
‘Je leeft nog, dat is me alles waard’ zei ik. ‘En ik weet zeker dat jij over een tijdje gewoon weer op je benen staat’.
‘Daar gaan we voor’ zei hij en ik omhelsde mijn beschermer.
‘Dan ga ik nu weer slapen, want ik ben doodmoe’.
Ik knikte en liep vervolgens de hut weer uit.

De avond was aangebroken en ik zat buiten op een rots te staren naar de hemel.
Het was een heldere hemel waardoor ik al mijn broers en zussen duidelijk kon zien, inclusief de rode sterren die hier en daar verspreid stonden tussen de witte fonkelende sterren.
In het midden stond één grote ster en dat was onze opperster.
Ik glimlachte terwijl ik naar de sterren staarde.
‘Mag ik naast je komen zitten?’ vroeg Nivada plotseling achter me.
Ik draaide me om en knikte.
‘Ik doe het ook altijd erg graag’ zei Nivada. ‘Staren naar onze broers en zussen’.
‘Zo te zien zijn er een paar mutaties bijgekomen’ zei ik toen ik meer rode sterren telde als normaal.
‘Ik heb altijd erg veel bewondering voor de rode sterren’ zei Nivada. ‘Ook al zijn ze iets anders dan wij, toch blijven het onze broers en zussen’.
Ik keek naar onze opperster die plotseling wat feller begon te stralen.
‘Volgens mij hebben we contact met onze opperster’ zei Nivada lachend.
Ik dacht terug aan de keren dat ik de opperster in mijn visioen en droom had gezien.
Haar angstige blik stond nog steeds op mijn netvlies gegrafeerd.
‘Fabian, wat is er?’ vroeg Nivada ineens toen ze opmerkte at ik stil was.
‘Er is eigenlijk iets wat ik je moet vertellen’ zei ik en ik keek naar Nivada.
‘Toen ik bij Margaery was, liet ze mij in haar glazen bol kijken’.
‘Fabian, dat mens is zo gestoord als maar zijn kan, dus geloof nooit iets wat ze je laat zien’.
‘Ik kreeg de opperster te zien’ zei ik. ‘Ik hoorde verschillende stemmen mijn naam zeggen en om hulp vragen. De opperster draaide zich om en de angst was duidelijk zichtbaar op haar gezicht’.
‘Fabian, maak je geen zorgen, Margaery laat je gewoon verschillende dingen zien waarvan ze denkt dat ze je raken’ zei Nivada.
‘Maar laatst kreeg had ik een droom, die precies hetzelfde liet zien’ zei ik.
Nivada bleef stil en keek eerst naar mij en vervolgens naar de sterren.
‘Ik heb laatst ook een droom gehad’ zei ze na een lange stilte.
‘Ik zag verschillende dingen die compleet verwoest waren en honderden stemmen schreeuwde om hulp. Ik dacht dat het gewoon een nachtmerrie was en waarschijnlijk was dat het ook, maar toch’.
‘Ja, waarschijnlijk waren het gewoon maar nachtmerries’ zei ik.
‘We hebben een oorlog te winnen, dus we hebben geen tijd om over nachtmerries na te denken’.
‘IK HEB GOED NIEUWS!’ riep Sandra ineens vanaf achter ons.
Alle vuurstrijder staken hun hoofden uit de tenten en keken aandachtig naar de vuurkoningin.
‘De slag om district 5 is voorbij’ zei ze vrolijk. ‘Het aantal slachtoffers is vrijwel beperkt en we hebben het district kunnen behouden. Vanaf morgen zullen officieel de plannen gemaakt worden voor de overname van district 1, mijn koninklijke district. En eenmaal het reusachtige leger van 1 in handen, kunnen we eindelijk een einde maken aan deze oorlog!’
Iedereen sprong blij uit de tenten en sommige omhelsde elkaar zelfs.
Behalve Nivada en ik, wij zaten met onze gedachte toch nog ergens anders.