Chapter 004

'Heeeeyyy,,,' De jongen die de deur open deed viel meteen stil. 'Sungri?' Hij zij het alsof er een eenhoorn voor de deur stond. Sungri deed zijn best blij te kijken. Het was geen gezicht. 'Hoi. Mag ik binnen komen?' De jongen zei niks, maar knikte vaag en deed een stap opzij om ons door te laten. Ik knikte beleefd naar hem in het voorbijgaan. We volgden de lange gang. Sungri keek niet eens om zich heen. Misschien kwam hij hier vaker. De deur ging open en een vlaag keiharde muziek kwam mijn hoofd binnen. Ik kwam nooit op feestjes. Vroeger ook niet. Dit was nieuw. Ik zag wat mensen naar ons omkijken. Opeens draaide iedereen zijn hoofd richting de deuropening. Al het gepraat viel stil. Sungri stak kort zijn hand op. Niemand deed iets. Zacht gefluister ging nu door de kamer. Ik ving de naam van mijn metgezel meerdere malen op in het geroezemoes. Ik kwam achter hem weg en zwaaide naar de menigte, misschien iets te enthousiast. 'Bonjour, je suis Matthieu!' We hadden besloten dat ik Sungri's Franse neef was, dan kwam het minder verdacht over dat ik hier absoluut niemand kende. Ik vond het niet zo erg. Het betekende dat ik niet zo veel gesprekken hoefde te houden. De jongen die de deur open had gedaan, wiens het huis het waarschijnlijk was, glipte langs ons heen de kamer in. 'Jongens, Kim heeft meer bier!' Ik was blij met de ijsbreker. Iedereen ging door met praten en niemand lette op ons toen we naar de verste hoek van de kamer slopen. 'Heb je hem al gespot?' Sungri schudde kort met zijn hoofd. Ik liet mijn ogen over de menigte glijden. Nergens was een bos rode krullen te zien, maar de jongen was vrij kort. Misschien keken we simpelweg over hem heen. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk op een tv meubel te gaan staan. Sungri keek me vreemd aan. 'Misschien zie ik hem zo wel.' Sungri rolde met zijn ogen en liep weg. Ik stapte van het ding af. Opeens klonk achter me een luide lach. Het was een meisje. Haar haar had een fel paarse kleur en haar gezicht zat vol met piercings. 'Wat doe jij nou?' Ik wilde bijna antwoord geven, maar bedacht me toen snel dat ik Frans was. 'Excusez-moi, mais je ne comprends pas. Parlez-vous français?' Ze lachte. 'Je sais que vous parlez anglais. Je vous ai entendu parler à votre ami.' Ik voelde mijn gezicht rood worden. Deze missie had ik nu al goed verpest. Ik moest haar lozen voor Sungri erachter kwam. Ze stak een hand naar me uit. 'Ik ben Kim.' Het biermeisje. 'Matthieu.' Ik keek haar niet aan. 'Biertje?' Voor ze uitgepraat was drukte ze een bruin flesje in mijn hand. Opeens begon de menigte te juichen. Ik was opgelucht met de rede om even niet meer tegen Kim te praten. Had ik tijd om na te denken hoe ik haar kon dumpen. Door de deur kwam een boomlange jongen. Hij droeg een varsity jacket en stak zijn armen in de lucht. Het gebrul werd nog luider. De jongen die het feest gaf pakte de arm van de nieuwe jongen vast en schreeuwde 'Kampioen!' terwijl het bier uit het flesje in zijn hand overal heen spatte. Na de lange jongen, die gelijk een gesprek met meerdere mensen tegelijk begon, kwam er een mooi blond meisje binnen. Naast haar een jongen die niet van de grond op keek. Dat was ook niet nodig. Ik herkende hem meteen. Roman. 0638. Ik ving Sungri ogen. Hij had hem ook gezien en gaf me een onopvallende knikje. Nu moesten we het doen.