005.

Chloe Morris

'Dus.... Niall hey. Hij is cute.' Ik kijk naar River die onderste boven ligt op de tribune. Haar haar raakt bijna de grond maar ze lijkt het niet erg te vinden. Ik zit tegenover haar met mijn benen gekruist. Ik neem een slokje van mijn bier en lach. Ik heb er inmiddels al een paar op en ook ik voel het nu naar mijn hoofd stijgen. 'Hij is wel oké.' 'Wel oké? Heb je die glimlach gezien? En dan die dromerige ogen.' 'Hey, dimmen jij.' Ze lacht en strekt haar arm naar me uit om me in mijn wang te knijpen zoals mijn oma altijd doet. 'Rustig C, jij mag hem hebben. Mijn voorkeur gaat naar Louis, hij is perfect voor mij.' We zijn haast de enige die nog in het theater zijn op een paar mensen na. Zo blijven we nog wel even zitten, lachend, drinkend, tot we geen zin meer hebben en terug naar het schoolgebouw lopen. Ik hou River beet die lachend heen en weer slingert door de gangen. 'Oh my god Chloe, ik heb een plan.' Ik kreun en kijk haar aan. 'Riv, wat heb ik nou gezegd over je plannen als je aangeschoten bent?' Ze krijgt een duivelse grijns op haar gezicht en voor ik haar kan stoppen rent ze door de gang heen, lachend. 'River!' gil ik lachend. Dit kan nooit goed komen. Ik probeer haar bij te houden maar het gaat niet zoals ik had gehoopt. Ik raak haar kwijt en voor dat ik het weet lig ik op de grond met een jongen onder me. 'Ompf-' Ik hoor iemand onder me kreunen van de pijn. 'Chloe?' Als ik eindelijk m'n ogen open durf te doen zie ik Niall onder me liggen. 'Niall, oh my god, het spijt me.' Ik probeer op te staan maar ik raak mijn evenwicht kwijt en land weer op hem. Weer kreunt hij en ik trek een grimas. 'Sorry, sorry, sorry.' Dit keer kruipt hij onder me vandaan en strekt hij zijn hand uit om me omhoog te helpen. 'Awkward.' mompel ik zodat hij het niet hoort maar zijn lach laat me weten dat hij het wel heeft gehoord. 'Het geeft niet.' Hij lacht nog een keer en nog steeds durf ik hem niet aan te kijken. Mijn hoofd is waarschijnlijk zo rood als een tomaat. 'Dus...' zeg ik maar hij blijft maar lachen. Zijn lach is zo aanstekelijk dat ik ook eventjes moet lachen. 'Oké, zo grappig was het niet.' Niall stopt met lachen en kijkt me met een glimlach aan. 'Ik vond van wel.' Ik glimlach ook waarna ik mijn wenkbrauw optrek en hem vragend aankijk. 'Waar is je aanhangsel?' Hij schud zijn hoofd maar lacht toch. 'Ik zei dat ik even naar m'n kamer moest. Dat was een halfuur geleden.' Nu is het mijn beurt om te lachen. 'Ik dacht dat ik gemeen was.' Hij stopt zijn handen in zijn zakken en kijkt me aan met een blik vol humor. Ik stop nerveus een plukje haar achter mijn hoor en frunnik aan mijn handen. 'Ik ga maar eens... Uhm, mijn vriendin is zoek.. Ik bedoel, ja ze is echt zoek... En aangeschoten.... En ze had een duivels plan dus ja... Ik zie je wel weer... Doei.' Voordat ik me om kan draaien pakt Niall m'n hand vast en geeft hij me een glimlach. 'Ga een keer met me uit Chloe Morris.' Ik geef hem een glimlach en knipoog naar hem. 'Wees geduldig Niall Horan.'