52. Tauriel

Het gevecht heeft zoveel levens gekost, zelfs van de dwerg waarvoor ik gevoelens koester. In de kerkers in Mirkwood, had hij me zulke mooie verhalen weten te vertellen. Een ervan ging erover hoe hij een nimf had ontmoet, haar had achtervolgd en uiteindelijk haar hart ook had veroverd zoals zij de zijne had. Een steek van jaloesie ging dan ook door mijn lichaam toen hij vertelde dat ze verloofd waren en dat hij met haar zou trouwen van zodra Erebor weer hersteld was. Maar dat zal nu nooit meer kunnen, hij was er niet meer en Eliana is zwaar gewond. Desondanks dat ze dapper gevochten heeft, is ze op verschillende plaatsen zwaar verwond en heeft ze het bewustzijn verloren. Een koninklijke gewaad wordt over Kili's lichaam heen gelegd, waarna een paar dwergen zijn lichaam opnemen en naar een andere plaats verhuizen. Als ik achter me kijk, zie ik hetzelfde gebeuren bij Eliana, waardoor ik weet dat ze haar strijd verloren heeft.
'Tauriel kom hier, we kunnen je talent voor genezing gooed gebruiken.' roept een van de elven. Mijn zicht is troebel, veroorzaakt door de opkomende tranen en daardoor herken ik de omgeving en de personen niet goed. Snel veeg ik mijn tranen weg, waardoor ik Donie snel herken. Ze is als een zus voor me, een kleine glimlach versiert dan ook mijn gezicht als ik zie dat ze in orde is.
'Hij is ernstig gewond, wil je helpen?' vraagt ze me. Ik kijk naar de man die op een stapel stro ligt. Het is dezelfde man die ik eerder in Mirkwoord aan de zijde van Eleanor had gezien. Hij heeft dezelfde ogen, haarkleur en gave huid als haar. Je zou wel kunnen zeggen dat ze familie van elkaar zijn en het zou me niet verbazen als hij haar broer blijkt te zijn. Wanhopig en gepijnigd kijkt hij me aan, hopend dat ik hem zal helpen. Meteen neem ik wat kruiden en hak die fijn, om die vervolgens aan zijn wonde te brengen en ik prevel enkele woorden in het elfs.

Nadat de diepste wonden behandeld zijn, dwalen mijn gedachten opnieuw af. Het laatste dat ik Eleanor heb vernomen, was toen ze door haar knieen zakte doordat ze een morgulpijl in haar zij had. Ik schrik uit gedachten als er iemand mijn hand vast neemt.
'Bedankt.' Klinkt de schorre stem van de man. Even schrik ik op als Legolas' hand plots op mijn schouder rust.
'Hoe gaat het Daimon?' vraagt Legolas aan de man die neer ligt.
'Ik overleef het allicht. Waar is onze zus?' vraagt Daimon aan Legolas en verbaasd kijk ik beiden aan.
'Eleanor is de zus van ons allebei, Tauriel.' hoor ik Legolas in het elfs vertellen. Ik knik slechts zonder iets te zeggen, mijn gedachten worden daarmee bevestigd. Het klinkt meteen logisch waarom Daimon op Eleanor lijkt, even voel ik er me dom omdat ik dat niet eerder inzag.
'Vader is haar nu aan het helpen, hij vroeg me om de kamer te verlaten dus ik denk dat hij een tijd lang bij haar zal zijn. Ze is ernstig gewond geraakt door een morgul pijl, er bestaat een kans dat ze niet meer te redden is.' zijn stem klinkt triestig, terwijl hij dit aan Daimon vertelt.
'Ik ga even naar buiten, ik heb frisse lucht nodig.' Daimon lijkt wit te worden en als hij op staat, zakt hij meteen door zijn knieën. Behendig breek ik zijn val door hem op me te laten steuen. Dankbaar kijkt hij me aan, terwijl ik mijn rug weer recht. Met zijn ene arm om mijn schouder leunend, stappen we langzaam naar buiten. Op de vlakke rotsen laat ik hem neer zitten, waar hij diep adem haalt en zijn ogen even sluit.