Een kleine pauze (niet voor lang)

Zoals velen van jullie al weten heeft mijn oma kanker en is het zeker dat ze dood gaat. Dit is het moeilijkste ding fat ik ooit heb geschreven maar ik moet proberen. Ik zou natuurlijk het gewoon niet kunnen schrijven en jullie later alles uitleggen. Ik weet niet goed hoe te beginnen.
Ik denk dat ik gewoon begin met wat er in de titel staat. Ik ga dus een kleine pauze nemen omdat ik veel bij mijn oma wil zijn. Zo goed als elke avond gaan we naar haar. Mijn papa woont tijdelijk bij haar in om voor haar te zorgen, hetzelfde geld voor mijn tante. Mijn nonkel uit Amerika (nonkel=oom, ik weet eigenlijk niet of het bij het Vlaams dialect is maar ik heb nooit iets anders leren gebruiken en ik verteld dit het liefst zoals het voor mij echt is) Ik ga het anders vertellen.
Ik heb mijn nonkel tot voor de paasvakantie nog nooit gezien dat ik mij kan herinneren. Nu plots heb ik hem al drie keer gezien. Hetzelfde geld voor e enige nicht die ik heb en mijn kleine neefje dat even uit is als mijn klein broertje. Mijn nicht had ik een keer eerder gezien maar mijn neefje nog nooit. Nu bleek het ook dat hij exact hetzelfde boek als mij aan het lezen was (Percy Jackson). Maar ik dwaal af.
Ik heb dit al eerder meegemaakt met mijn opa. Toen heb ik zelf ontdekt dat hij doodging door de teksten op de deuren in de palliatieve zorgeenheid te lezen. Ze dachten dit toch niet te kunnen verstoppen voor een elf jaar uit lezertje. Ik heb toen een hele nacht wakker gelegen. Dit keer zijn ze eerlijk geweest tegen mij en mijn twee broers. Voor de jongste proberen ze het zoveel mogelijk te verstoppen. Maar toen mijn opa in de palliatieve belande was ik tien. Daarom probeer ik eerlijk tegen hem te zijn dat de schok niet te hard is. Mijn Oma lijkt ondertussen al meer op een kind. Soms heeft ze heldere momenten maar alles heeft heel veel tijd nodig om te verwerken wat er gezegd word. Gisteren, toen ik haar een slaapwelknuffel heb gegeven was ik bang dat het misschien de laatste was.
Vanavond slaapt mijn papa nog eens thuis. Ik zie hem de laatste tijd heel weinig. Hij vertelde tegen mijn mama hoe alles eraan toe was. Halverwege werd mijn een-jaar-jongere broer weggestuurd. Ik werd niet weggestuurd.
Aan de ene kant ben ik blij dat ze eerlijk tegen mij zijn. Tegen mijn twee jaar oudere neef zijn ze ook eerlijk geweest maar ik weet dat mijn tante dingen nog verborgen houd. Omdat ik alles al heb meegemaakt zijn ze eerlijk tegen mij. Maar mijn tante wil het nog niet helemaal geloven. Net zoals mijn nonkel, beiden klampen zich vast aan theekuren en andere idiote dingen. Ik heb vrede met het gruwelijk lot van mijn oma gekregen maar dat betekend niet dat ik het niet, ik ga mijn gedachten eventjes niet opschrijven, vind.

En daarom neem ik nu een pauze, tot na de begrafenis, die waarschijnlijk niet lang meer duurt. Er staat niets voor niets kleine pauze.

Dit is nu het ergste hoofdstuk dat ik ooit geschreven heb. Ik ben blij dat ik blind kan typen want de helft dat ik schreef kon ik niet zien door mijn tranen. Dit zal het zowat zijn denk ik. Bedankt voor alle steun die jullie mij tot nu toe hebben gegeven.