Proloog

Okay, this is me. Jake Harris en ik ben 19 jaar. Ik doe aan voetbal en ga graag met vrienden iets doen.

Mijn ouders hebben vaak ruzie en wilde niet meer bij elkaar zijn. Ze hebben dus besloten om te gaan scheiden. Ik vind het helemaal niks. Want waar moet ik dan heen. Een keuze is nooit goed. Ga ik naar mijn moeder denkt mijn vader: oh hij houdt niet van me. En als ik naar mijn vader ga denk mijn moeder precies hetzelfde. Dus ik heb besloten om op mezelf te gaan. Het gaat krap worden, maar ik ga het avontuur aan. Ik moet natuurlijk ook naar school en dus zocht ik een school dat net zover van mijn moeder afligt als mijn vader. Zodat geen van hun zich buiten gesloten hoeft te voelen. Ik heb er wel en niet echt zin in. Het hele gedoe met zijn ouders heeft me met beide benen op de grond gezet. Ik moet nu voor mezelf gaan zorgen en zelf eten koken enzo. Bleh, daar heb ik geen zin in. Hopelijk vind ik een leuke vriendin die me daarbij helpt. Maar eerst mijn huisje in orde krijgen.

'Jake, we gaan zo naar je appartement toe.', zei mijn moeder toen ik boven me aan het omkleden was.
'Ja, mam. Ik kom.', zei ik terug en wandelde op mijn gemak de trappen af die ik voorlopig niet meer zou zien. Ik liep nog één keer de kamer in en glimlachte erna. Hier hebben we veel lol gehad met vrienden en veel gedaan en veel geweest. Het was even moeilijk, maar ik stapte toch de auto in en de auto begon te rijden.
Mijn ouders zeiden onderweg helemaal niks. Het was een stilte voor de storm en het beviel me niet. Ik probeerde het ijs te breken.
'Zullen we eerst ergens gaan drinken voor jullie me voorgoed afzetten.', stelde ik voor.
'Ja, lieverd. Dat vind ik een super goed idee.', zei mijn moeder en ik glimlachte even.
'Nee, niks daarvan. Ik wil niet meer met jouw gezien worden.', zei mijn vader grof tegen mijn moeder. Ik werd er een beetje boos van, maar hield me in.
'Wat ben je toch een lul!', schreeuwde mijn moeder naar hem. Daar gaan we. Had ik maar niks gezegd. Dit was voorspeld.
In de auto ging het tekeer. Van vader naar moeder en ik wilde niet kiezen. Ik zuchte en duwde mijn hoofd tegen het koude raam en keek naar buiten.

Na een ritje dat was uren leek te duren waren we eindelijk op de bestemming.
'Moeten we je even helpen?', vroeg mijn moeder lief. Ik wilde wel 'ja' zeggen, maar het kwam er niet bepaald uit.
'Nee, ik wil niet even alleen zijn. Heb geen zin meer in dat gezeik van jullie.', zei ik iets te bot en ik stapte uit en pakte mijn spullen. Ik zwaaide nog even en ik zag mijn vader en moeder wegrijden. Dit was het dan. Mijn nieuwe leven.

Een nieuwe start.