Voorwoord

Soms heb je het gevoel dat je er niet bij hoort. Meestal in de puberteit, maar soms ook eerder. Het gevoel is iets dat op de duur gaat wennen, als hevige hoofdpijnen. Maar als je het vroeg ervaart heb je er veel moeite mee. Na een tijdje ga je het accepteren, maar nog blijft het raar. Het beeld dat de mensen scheppen van een pubermeisje of jongen is vrij standaard. Een meisje moet lang haar hebben slank zijn en een gemiddelde cup. Een jongen moet stoere kleding hebben en een pet. Als je niet dat stereotype jongen of meisje bent kan ja daar last van hebben. Je krijgt er echt last van als je op een nogal kieskeurige middelbare school komt. De schoolleiding zal niet zo snel kieskeurig doen maar de leerlingen hebben er een stevig handje van. Het meisje met de korte haren heeft al snel de naam opvalster of dat ene ‘Emo meisje ’ is de aanstelster. Of de jongen met het bandshirt die is de metalhead geworden. Het gaat vaak snel en geeft ook veel problemen. Als je niet dat stereotype bent omdat je een eigen stijl wilt en een keer voor de lol ja haar in het bruin of zwart verft terwijl als je erbij wil horen het blond moet zijn, kan een begin van een eigenstijl zijn. Het geeft weer dat je niet als een mak lammetje achter de mode die jij niks vind aan gaat.

Sommige mensen hebben er veel last van om dat de doen. Ze kleden zich niet als de rest. Sommige omdat ze het niet mooi vinden en andere met een rede, ik ben 1 van de weinige emo’s op school. Het gaf veel problemen en pesterijen maar uiteindelijk is de wil om mezelf te blijven sterker.