• Prologue •

De regen zorgde er voor dat ik binnen enkele tellen doorweekt was. Uitgeput keek ik om me heen, opzoek naar iets waaronder ik kon schuilen.
'Ik had Miami nooit moeten verlaten,' mompelde ik tegen mezelf. Ik kon nog altijd niet geloven dat ik nog in leven was. Hoewel ik geen benul van tijd meer had, vermoedde ik dat de wereld nu zeker al meer dan een jaar grotendeels bevolkt was met doden, of met brainless, zoals Riain ze noemde.
Bij de gedachte aan mijn kleine zusje begonnen de tranen alweer te lopen. Verwoed veegde ik ze weg. Daar had ik nu niks meer aan.
Ik vroeg me af hoe het kwam dat ik nog altijd doorging. Altijd weer op de vlucht. Misschien had ik toch naar Riain moeten luisteren. Misschien was het inderdaad allemaal voor niets.
Het was allemaal voor niets.
Vermoeid zakte ik door mijn knieën. De regen ging genadeloos door, geen rekening houdend met die paar nietige mensen die nog over zijn op de aarde. Waarom zou ik nog willen leven? Ik was alleen, en ik zou al helemaal niet door iemand herinnerd worden.
Mijn lichaam, uitgeput door dagen lopen zonder eten, was blij met de korte pauze. Ik richtte mijn ogen op de hemel, net op het moment dat er een felle bliksemschicht de lucht oplichtte. Ik sloot mijn ogen, en ging liggen.
Ergens gromde iets.
Ik wilde overeind springen, maar mijn lichaam weigerde dienst. Al zittend probeerde ik mijn pistool te pakken. Ik wist net een gil binnen te houden, toen een brainless met zijn half afgekloven hand mijn haar probeerde te grijpen. Ik keek in de ogen van het monster en schrok. Het waren mijn ogen. Maar ik leefde nog, dus dan was het Riain.
Het kleine beetje verzet dat ik nog had, stortte in. Mijn lichaam viel op de harde straatstenen en zwarte vlekjes dansten voor mijn ogen. Het monster zijn gezicht kwam steeds dichterbij die van mij. 'Riain,' mompelde ik nog half, voordat alles zwart werd.
Ergens in de verte hoorde ik het geronk van een auto.