Chapter 003

Ze lachte die lach de ze alleen liet zien als ik er was. Iedereen was weer op zijn plek gaan zitten. Ze stond op aan de andere kant van de tafel. Ze torende centimeters boven me uit. 'We hebben hem, of niet lieverd?' De nieuwe jongen was druk aan het typen. Mijn blik bleef even op hem hangen. Hij had waarschijnlijk geen idee wat hij aan het doen was. 'Klopt.' Ze liep naar me toe, tikkende hakken als altijd. Ik zette mijn nagels in mijn handpalm. Ze pakte mijn andere hand vast. Haar vinger ging over de rug van mijn hand. Een schrijnende pijn trok door mijn linkerarm. Ik zag het verschijnen. 0329. Ze glimlachte zwak naar me. Van dichtbij was het duidelijk dat ze de dertig al jaren gepasseerd was. Haar ogen waren dof en de aders in haar handen waren licht opgezwollen en hier en daar kon ik pigmentvlekjes tellen. Ze zag me kijken en liet mijn hand los. Ze tikte Talia in het voorbijgaan op haar schouder terwijl ze terugliep en zakte terug in haar stoel. 'Nummer?' Vroeg Talia. Ik zag zijn gezicht voor me. Voelde zijn huid weer tegen mijn lippen. Ik moest het zeker weten Zijn huid was ruw, hij had krullen en zijn ogen hadden een vrij gewone kleur. '0638. Ze noemen hem Roman.' Mevrouw keek triomfantelijk de ruimte in. Ik zag een een jongen met rode krullen op de schermen verschijnen. Hij zat aan een tafel met vrienden. Ik kende ze stuk voor stuk van naam. Roman, de eeuwige tweede optie. Ik wist dat hij mij in de gaten hield, net zoals ik dat bij hem deed, ook al was dat van mij een stuk subtieler. Een ander beeld verscheen op de schermen, in scherp contrast met de lachende jongen en zijn vrienden. Een meisje met lang donker haar, wijd open ogen en een schotwond in het voorhoofd. Ik hoorde de nieuwe jongen naar adem happen. Ik wilde bijna zuchten. Hij was oliedom voor een nieuwe. Als je nieuw was hield je je mond. Talia werkte hier al drie jaar, en die had soms nog problemen als ze het waagde ongevraagd iets te zeggen. 'Matthieu.' Zo heette hij dus. 'Ja Mevrouw?' Hij wist tenminste met twee woorden te spreken. Dat zou in zijn voordeel zijn. 'Dit zou jij ook kunnen zijn.' Ze had het sprookjesverhaal weer verteld. Matthieu zei niets. Ze had duidelijk gehoopt op een reactie, maar besloot over te gaan op belangrijkere zaken. '0918, of Marija, is al een week dood. Onbruikbaar.' Ik vond het een vreselijk woord, onbruikbraak. Dat wist ze maar al te goed. 'Roman is hier morgenochtend. Weten we waar hij gaat zijn vanavond?' Talia begon druk te typen. Een social media account kwam in beeld. Een jongen die zij dat hij vanavond een feest gaf, een reactie van Roman waarin hij liet weten dat hij er zou zijn. 'Goed gedaan Talia.' Talia glimlachte opgelucht. 'Sungri, Matthieu. Jullie zijn van zijn leeftijd. Ik wil hem hier, maakt me niet uit hoe je het doet.' Het nummer op mijn hand was weer vervaagd. Ik ademde diep in en knikte. Fase 1 voor nummer 0638 ging van start.