Chapter 002

'Ik ben Matthieu trouwens.' Tijdens het lopen wilde ik zijn hand schudden, maar hij negeerde me volledig. 'Aleska!' De vrouw gooide iets naar hem toe. Hij draaide zich enkele seconden naar haar om, zonder te stoppen met lopen en ving een zwarte tas. Hij gespte hem vast aan zijn schouder en ritste hem open. Ik keek er nieuwsgierig naar. Blinkend metaal. De tas zat vol met wapens. 'Hoelang hebben we nog?' Ik wist niet of de vraag aan mij gericht was. Ik wilde net mijn mond open doen toen Sungri hard zuchtte en weer naar de vrouw riep. 'Aleska! Hoelang?' 'Vijfenzeventig.' Minuten. We hadden nog een uur en een kwartier om weer bij de vergadering te zien. Ik was al enigszins teleurgesteld toen ik erachter kwam dat we alleen maar een middelbare school scholier moesten ophalen. We deden bovendien maar drie kwartier over het ritje naar openbare middelbaar onderwijs instituut 'St. Martha's.' Sungri stapte achterin de BMW en begroette onze chauffeur, de man waarvan ik de naam alweer was vergeten, kort waarna hij de rest van de weg niks zei. Ik wilde hem eigenlijk vragen naar de jongen met de krullen, maar dat durfde ik niet. Na een terugrit die veel langer leek dan de heenweg waren we weer terug bij ons startpunt. Een kale vlakte, geen bomen of planten te bekennen. We stapten uit. Het had geregend en mijn leren schoenen zakten zeker twintig centimeter weg in de modder. Aleska opende het hek waar een bord aanhing met het opschrift 'Militaire schietbaan. Betreden op eigen risico.' We liepen nog een minuut of vijf en bleven toen met zijn vieren stil staan, wij in een driehoek om de jongen heen. Ik vroeg me af of er nooit mensen in de buurt waren om dit te zien. Het moest er heel vreemd uitzien. Een luid gezoem klonk en ik plante mijn hakken iets dieper in de grond, bang dat ik om zou vallen. Het stuk grond waarop we stonden begon langzaam te draaien. Het zakte een klein stukje weg in de grond. Toen begon het platform sneller te draaien en met een gevaarlijke snelheid zakten we weg in de grond. De eerste paar meters waren gewoon modder, maar toen kwam het bekende stalen plafond tevoorschijn. De grond was nog zeker tien meter lager. Toen het platform de grond raakte stapten we eraf en het ding schoot weer naar boven. We liepen rustig terug naar de vergaderzaal, de eerste deur rechts. De man deed de deur open en we liepen naar binnen, Aleska, dan ik en als laatste Sungri.