Hoofdstuk 2: Op Zweinstein

Langzaam deed Marten zijn ogen open.
Boven hem zag hij een wazig gezicht.
'Marten! Je bent wakker!' riep een meisje.
'Emma, wat doe jij hier?' vroeg Marten.
'Ik hoorde je gillen,' zei ze, en ik was geloof ik niet de enigste.
Op het gangpad stond een meingte naar binnen te kijken. Blijkbaar wilde iedereen weten wat er aan de hand was maar durfde niemand naar binnen te gaan.
'Dankjewel. Het gaat wel weer.' zei Marten, die zich nogal stom voelde.
'Je kunt je beter gauw omkleden want we zijn er bijna.'
Hij pakte zijn gewaad uit zijn koffer.
'Kun je... ehh?'
'O ja, ik ben al weg.' Emma kreeg rode wangen.
Ze liep weg en deed de deur van de coupé achter zich dicht.
Op dat moment begon de trein te remmen. De leerlingen op de gang liepen weg om hun hutkoffers te pakken.
Marten deed de gordijntjes van zijn coupé dicht en kleedde zich gauw om. Net op het moment dat de trein stopte was hij klaar en met zijn hutkoffer in zijn hand liep hij naar buiten.
'Eerstejaars hier naartoe! Eerstejaars hiernaarote alsjeblieft!' riep iemand met een harde piepstem.
Marten keek om en zag een man staan die eruitzag alsof hij minsten vijf keer had gevochten met haaien en minstens drie keer in de clinch was geweest met een beer. Toen hij dichterbij kwam zag Marten dat de man een gouden arm had.
Toen iedereen een rij had gevormd zei de man: 'Ik ben professor Staartjes. Als jullie allemaal in een bootje willen stappen zullen jullie zo dadelijk Zweinstein zien. Met zijn drieën in een bootje.
Marten kwam samen met Emma en Max in een bootje.
'Je bent minder erg als ik dacht,' zei Max, mijn broer zei dat je allerlei enge ziektes had en vlooien en zo. Maar dat is geloof ik niet waar.'
'Zeg maar tegen je broer dat ik graag vlooien en ziektes zou krijgen als ik hem dan mocht besmetten.' antwoordde Marten venijnig.
Op dat moment maakte het bootje een bocht en zagen ze Zweinstein.
Een groot kasteel met enorm veel torens. Overal brandt licht.
'We zijn er!' roept professor Staartjes.
Ze stappen uit en lopen naar de enorme deur.
Professor Staartjes klopt één keer hard op de deur.