Chapter 001

Ik had de dagen geteld. Het waren er al vijftien. Nog nooit eerder waren het vijftien dagen geweest. Het patroon was niet meer van toepassing. Hij was er altijd vier dagen, twee dagen niet en dan weer vier wel. Altijd. Drie jaar lang hield ik hem in de gaten. En nu dit. Hem in de gaten houden had me bijna autistisch gemaakt. Zodra hij de vijfde dag het lokaal binnenstapte stopte mijn hart bijna met kloppen. De zesde dag ook. De zevende dag dacht ik dat hij een paar dagen vrij had gekregen en dat hij gewoon het dubbele aantal dagen op school zou blijven. Maar toen hij de achtste dag weer binnenstapte was ik hopeloos. Er was geen logische verklaring voor het feit dat Sungri de hele week op school was geweest. Niemand praatte ooit tegen hem. Hij zat vooraan in de les en haalde perfecte cijfers. Hij was zo'n jongen waar niemand tegen durfde te praten. Niet omdat Sungri raar was. Het was gewoon altijd zo geweest. Om eerlijk te zijn wist ik alleen dat hij kon praten als hij een antwoord moest voorlezen tijdens de lessen. In de pauzes zat hij alleen aan een tafel. Het leek hem niks te doen. Hij staarde gewoon voor zich uit, at niks en wachtte tot de bel weer ging. Droeg alleen zwarte kleding. Sungri was een mysterie. Ik had deze les een plek achter hem weten te bemachtigen. Ik staarde naar zijn rug. Hij was druk met dingen opschrijven. Ik wist dat hij dat helemaal niet nodig had. Dit hoofdstuk was gewoon een herhaling van het laatste hoofdstuk van vorig jaar. Zelfs ik kende de stof nog. Maat toch deed hij het. Want zo was hij. Ik wist niet wat in hem me zo aantrok. Ik was absoluut niet verliefd op hem. Ik kende hem amper. Toch had hij een bijna magnetische aantrekkingskracht op me. Ik praatte er nooit over met mijn vrienden. Ze zouden denken dat ik gek was. Misschien was dat ook wel zo, maar ik wilde alles van hem weten. Hoe kon je drie jaar lang door het leven gaan zonder vrienden, zonder mensen waarmee je kon praten. Zonder überhaupt te praten. Er werd op de deur geklopt en ik voelde me betrapt en hoopte dat het niet opviel dat ik zo naar de jongen voor me staarde. Een jongen deed de deur open. Hij droeg een vreemd soort uniform,een strak wit overhemd waardoor je kon zien dat hij erg dun was en een langen zwarte jas. Hij kwam binnen met een soort nervositeit die niet bij zijn indrukwekkend kostuum paste. Hij schraapte zijn keel. 'Sungri?' In een ruk draaide iedereen zijn hoofd naar de jongen voor me toe. Ik baalde van het feit dat ik zijn gezicht niet kon zien vanaf hier. Sungri had blijkbaar geen verdere informatie nodig. Hij stond op. Zijn boeken liet hij op zijn tafel liggen. Toen draaide hij zich om. Voor het eerst keek ik hem recht aan. Zijn ogen waren de donkerste die ik ooit had gezien. Hij legde zijn hand op die van mij. Ik durfde niet te ademen. Hij boog zich naar me toe. Hij was vlakbij om zijn boodschap alleen aan mijn te laten horen, maar praatte daarin tegen zo hard dat het achterin ook net te horen was. 'Jij bent het, Roman. We zien elkaar snel.' Hij kwam zo dicht bij dat ik zijn adem op mijn gezicht kon voelen en plantte uit het niets zijn lippen op mijn wang. Daarna liep hij naar de deur en verliet samen met de vreemde jongen het lokaal. Ik ademde een keer diep in, compleet in schok. Het was toen dat ik merkte dat de hele klas me met open mond aanstaarde.