O2

Marie
1 week later

Ik knuffelde mijn mama en mijn broer nog voor de laatste keer. "Ik hou heel veel van jullie", zei ik bijna onhoorbaar. Ramon duwde mijn hoofd rustig op zijn borstkas en streelde over mijn haren. Hij kwam dichter bij mijn oor en fluisterde: "hier dit is zodat we nog contact hebben." Hij duwde iets in mijn handen zonder dat de man die me kwam halen het zag. Ik glimlachde nog en stapte toen in de auto. "Jullie horen nog wel van me... hou van jullie!", riep ik en zwaaide. Ze zwaaide terug, de man startte de auto en reed weg. We kwamen aan in een soort van gebouw met allerlei professors en mensen in een pak. De man bracht me naar een kamer en sloot toen de deur. "Oke voor je gaat wil ik je nog zeggen dat bijna niemand daar te vertrouwen is. Je moet goed oppassen.", zei hij. Ik keek hem verward aan. "Wat? Oppassen? Hoezo.. Is het daar niet veilig?", vroeg ik. Hij zweeg even en antwoordde toen, "nou.. niet 100%. Maar als je de juiste dingen doet kan er niks gebeuren. Het is daar eigenlijk een normale leven leiden, wist je dat?" ik vond het best wel raar. Hij werkt voor de makers van deze wereld. Waarom vertelde hij me dit? Ik schudde mijn hoofd. "Uh nee... Dus het is daar gewoon normaal?" hij knikte. "Maar dan moet je wel je goed gedragen..", en hij mompelde toen iets. Ik glimlachte zwakjes en bedankte hem. Ik moest in een soort van buis gaan, hij sloot het, drukte een paar knopjes in en glimlachte. Ik glimlachte terug en opeens begon de buis te shaken. Ik werd best wel misselijk. Opeens stopte het en ging de buis open. Er was veel mist maar toen het verdween zag ik dat ik in een kamer was met 3 professors die me aanstaarden en een vrouw gekleed als een advocaat, in het zwart/grijs dus. Ze pakte mijn arm vast en trok me uit de buis richting een stoel. Ik zat erop en ze begonnen me van top tot teen te onderzoeken. "Jij hebt...?" vroeg 1 van de professors en ik antwoordde: "krachtvermogen" hij knikte en vroeg welke. Wat bedoelde hij nou? "Uh.." hij zuchtte "heb je vuur, water, aarde, lucht, metaal, papier... Wat heb je?!", zei hij gefrustreerd alsof hij geen tijd meer had. Ik wist niet wat ik moest antwoorden dus gokte ik maar wat, "water." De vrouw pakte mijn hand weer en deed een deur open waar een jongeman aan het wachten was. De vrouw duwde me een stukje naar voor en sloot de deur.

"Ja, hallo", zei hij glimlachend. Ik mompelde maar wat. "Oh dus ze kunnen hier nog wel begroeten.. Fijn.. Ja hoi", zei ik. "ja zij moeten alles snel regelen daarom. Je bent niet de enige Losivor die gisteren 18 is geworden", zei hij lachend. Hij was langer dan mij dus moest ik omhoog kijken om zijn ogen te zien. Hij was ook gespierd.. Nou ja zover ik kon zien aan zijn armen want hij had een t-shirt aan. Hij had bruine haren en bruine ogen. "Dus uh, ik ben Steffen. Ik ga je rondleiden zodat je je weg beter zult kunnen vinden wanneer ik er niet meer ben", zei hij. We gingen met de lift naar de eerste verdieping en liepen naar buiten. "Zoals je ziet zijn er veel gebouwen. De gebouwen met een bolletje vanboven als gebouwpunt zijn de gebouwen waar losivors zoals jou wonen. En die met een ster vanboven als gebouwspunt zijn die van de professoren waar ze onderzoeken en al dat gedoe doen. Hoe minder je in die soort gebouwen bent, hoe beter." zei hij lachend. Hij wees naar zo eentje en inderdaad het had een grote goude ster vanboven, zoals op een kerstboom maar dan véél groter natuurlijk. Het zag er hier wel eng uit. Er waren wegen maar geen auto's of fietsen of wat dan ook. Aan de overkant zag ik een soort van brug met een spoorweg voor een tram ofzoiets. "Waarom hebben ze hier een tram?", vroeg ik en ik knikte richting de spoorweg. "Voor als je met de Spelen begint met je groep. Hebben ze je al verteld over die dingen?", vroeg hij en ik schudde mijn hoofd. "Nou dan hoor je dat nog wel eens", zei hij nep gemeenlachend en hij liep door. Ik liep achter hem aan, "hé, deze wereld hier is dus groter dan alleen dit?", "ja natuurlijk. Het is niet zomaar 'wereld' genoemd of wel soms?" ik dacht even na en yup hij had gelijk. "Wat is er dan meer? Kun je er naartoe?", "nee je kunt er niet naartoe." zei hij droog. "Waarschijnlijk wel. Dit is een echte wereld, geen gemaakte wereld zoals in the Hunger Games. Ik wed dat je er met gemak naartoe kunt." "ik denk dat je te veel fantasie films bekijkt", zei hij. "Ik denk het niet", zei ik op dezelfde toon als hem. "Er moet meer zijn. Je kunt niet gewoon een klein stukje maken van iets en dan stoppen. Het noemt 'wereld' voor een reden". Hij stopte even dus ik ook. Hij draaide zich om en kwam dichterbij totdat hij 10 cm van mijn gezicht weg stond. "Dit interesseert jou niet. Je nieuwsgierigheid bevalt me niet en is een minpunt om hier te leven. Houd je gewoon bezig met je eigen leventje hier of is dat ook al te veel gevraagd mevrouw Strong?", zei hij hard en hij sprak de S van Strong extra pissig uit. Ik schudde mijn hoofd snel en had door dat ik maar beter moest zwijgen.

Als je leest en je vind het een leuke story zou ik ook graag reacties en kudos willen xxx