Hoofdstuk 1: Zweinsteinexpress

Vermoeid ging Marten zitten. Eindelijk had hij een lege coupé gevonden. Hij staarde wat uit het raam. 'Is er hier nog plek?' hoorde hij iemand zeggen. Hij keek op en zag het gezicht van een meisje met blonde haren. 'Ja hoor, ga maar zitten.' antwoordde hij. 'Max! Hier kunnen we zitten,' riep het meisje in het gangpad. Vervolgens kwam ze zitten. 'Dankjewel, ik ben trouwens Emma.' vervolgde ze. 'En jij?' Nog voor Marten antwoord kon geven kwam er een jongen binnen, waarschijnlijk Max. 'Emma, hier ben je,' hij richtte zijn blik op Marten, 'Ben jij toevallig Marten?'
'Ja,' antwoordde die, zich afvragend waar dit naar toe ging. 'Iel! Snel weg hier Emma!' Gilde Max. Verbaasd keek Emma hem aan. 'Waarom?'
'Duh!' Max keek alsof Emma de domste vraag ooit had gesteld. 'Hij is een Mergel.'
Nu keek Emma nog verbaasder. 'Wat maakt dat dan uit?'
'Alles, ik leg het dadelijk wel uit.' Hij trok Emma aan een arm de coupé uit. 'Sorry!' riep die in het voorbijgaan nog. Toen waren ze allebei weg.
Marten zuchtte. Was hij echt zo erg? Hij keek in de ruit. Hij zag een bleke jongen met bruine haren, niks speciaals aan op te merken. En toen gebeurde het. Hij hoorde een sissende stem.

Marten, Marten.
Waarom ben je gevlucht voor je lot?

Wat was dit?

Marten, Marten.
Ik ben boos op je.

Nu werdt het eng.

Marten, Marten.
Ik ben het, Zalazar Zwadderich. Ik ben je familie.

Zijn overoveroveroverovergrootvader was toch al lang dood?

Marten, Marten.
Jij zou de aanvoerder worden van de duistere kant. Jij zou de wereld bevrijden van modderbloedjes en dreuzels.

Marten gilde.

Marten, Marten.
Gillen en wegrennen heeft toch geen zin. Ik ben bij jou voor altijd. Ik zit binnenin.

Er klonk geroezemoes op de gangen.

Marten, Marten.
Jij zult gestraft worden en ik zal er persoonlijk op toezien dat je je lot als nog uitvoert.

De deur ging open en er kwamen mensen binnen. Het laatste wat hij hoorde voordat alles zwart werd was een hoge, kille lach en een stem die zei: Ik zal er persoonlijk op toezien.