107.
Audrey Point of view
‘Jullie gaan weg? Wat moet ik dan doen?’ Weer het zelfde onderwerp, keer op keer. Bill wilde niet tussen tortelduifjes leven, Tom wilde met mij leven en wat wilde ik? Geen idee, echt geen idee. Mompelend zat ik op de bank. ‘Jij weet ook nooit wat.’ Bill kwam boos op mijn afgestormd. ‘Wil je zeggen dat ik dom ben?’ Woedend stond ik voor zijn neus. Hij knikte en deed achterbaks, wat ik nu wel gewend was. Ik pakte hem goed vast bij zijn arm. ‘Pas maar op, ik sla je nog een keer.’ Mijn mond viel open. ‘Zeker een belofte of niet?’ Hij knikte en ik gaf hem een klap in zijn gezicht. Hij begon te gillen en pakte mij stevig vast, ik kwam niet meer los. Tom kwam onze kant op gerent. Het was al 3 keer gebeurd, dat hij en ik elkaar aanvielen. ‘Audrey, het spijt mij maar het is over.’ Ik begon te lachen. ‘Je zet mij het huis uit?’ Tom knikte. ‘Adios, amigo’s!’ Ik pakte mijn spullen en stapte in mijn auto.
Tom point of view
Shit, wat heb ik gedaan. Wat heeft hij gedaan en wat heeft zij gedaan. Ik wil haar helemaal niet kwijt. Misschien is het wel beter om de band tussen mij en Bill weer wat aan te sterken? Ik hoef haar maar op te bellen en ze komt wel terug.
Twee dagen later ~
‘Bill, ze neemt haar telefoon niet op?’ Hij glimlachte. Hoe kon hij glimlachen? ‘Misschien is ze je zat?’ Ik had al meerdere keren gebeld, maar er werd niet op genomen. Ik hoop niet dat ze met andere mannen zal gaan, ik wil haar terug. Geen idee waar ze nu is, helaas. ‘Andréas!’ Voicemail.. Helaas, waarom doe ik mijn verhaal altijd al voor dat ik hoor dat het de voicemail is?
Audrey point of view
Constant werd ik gebeld door Tom, het is nu wel klaar. Misschien wordt het tijd om hem toch maar te blokkeren, ik heb er nu wel genoeg van.
Er zijn nog geen reacties.