De Wegisweg deel 3

“Ik ben vorige week nog naar Goudgrijp geweest, dus laten we beginnen met je uniform te halen”, zei Sirius toen ze langs Madame Mallekin, Gewaden voor Alle Gelegenheden, liepen. Madame Mallekin was een gedrongen, opgewekte heks, die van top tot teen in het lila was gehuld.
“Is het voor Zweinstein, liefje?” zei ze.
“Ja, inderdaad,” antwoordde Sirius, hoewel Harry zo’n vermoeden was dat de vraag niet tot hem gericht was geweest. “En onze vriend hier kan er ook wel een paar gebruiken”, voegde Sirius er aan toe met een hoofdbeweging naar Remus.
“Ik kan best zelf beslissen, wanneer ik nieuwe gewaden nodig heb, Sirius!” Madame Mallekin negeerde hun gekibbel en wende zich tot Harry.
“Ik heb alles op voorraad. Bij een andere leerling wordt net de maat opgenomen.”
Achter in de zaak stond een jongen met een bleek, spits gezicht op een krukje, terwijl een tweede heks zijn lange zwarte gewaad vastspeldde. Madame Mallekin zette Harry op een kruk naast hem, gooide een lang gewaad over zijn hoofd en begon het op de juiste lengte af te spelden.
“Hallo”, zei de jongen. “Ga je ook naar Zweinstein?”
“Ja”, zei Harry.
“Horen die twee bij jou?” Hij keek richting Sirius en Remus die nog steeds stonden te kibbelen.
“Inderdaad.” De jongen keek van Harry naar Sirius en Remus en weer terug.
“Is je moeder niet bij je?” vroeg de jongen.
“Die is dood, net als mijn vader”, zei Harry kortaf. Hij had geen zin om daar nu uitgebreid op in te gaan.
“O, Sorry”, zei de ander, al klonk dat alles behalve overtuigend. “Dus die twee zorgen voor je?” zei hij schamper.
“Ja,” zei Harry, die een steeds grotere hekel aan de jongen begon te krijgen.
“Dat moet vreemd zijn”, zei de jongen zonder zijn blik van Remus en Sirius af te wenden, die het nog steeds niet eens waren. “Wonen jullie met zijn drieën in één huis?”
“Nee, alleen Sirius en ik, maar Remus komt regelmatig langs”, antwoordde Harry, zich afvragend waar die vraag op sloeg.
“Ja, dat zal wel…” De jongen keek naar Sirius en Remus alsof ze een of andere circusattractie waren. “Mis je het niet om een moeder te hebben?” Harry haalde zijn schouders op.
“Natuurlijk mis ik mijn moeder soms, maar Sirius maakt veel goed.”
“Je wilt vast niet ondankbaar klinken, maar zou je niet liever hebben dat je in een normaal gezin zat? Met een moeder en vader in plaats van twee mannen?”
“Het zou geweldig zijn, mochten mijn ouders nog leven, maar ik zou Sirius voor niemand anders willen ruilen.”
“En toch is het niet echt zoals het hoort, dat moet je wel toegeven, nietwaar?” Voor Harry antwoord kon geven zie madame Mallekin:
“Zo ik ben klaar, liefje.” Harry die blij was dat hij een excuus had om niet langer met de jongen te hoeven praten, sprong snel van zijn kruk.
“Nou, dan zien we elkaar op Zweinstein”, zei de bekakte jongen.
Remus had uiteindelijk toegegeven en een redelijk goed uitziend gewaad uit de tweedehandsafdeling gekocht.
“Van al dat gepraat heb ik wel honger gekregen. Ik trakteer op ijs.”
“Gepraat noem je dat? Ik zou het eerder gemanipuleer noemen”, zei Remus. Harry luisterde geamuseerd naar hun geruzie terwijl hij het ijsje opat dat Sirius voor hem had gekocht (chocolade- en frambozenijs met nootjes).
Harry had geen idee hoe Sirius plots op het idee kwam om een hele bol in een keer in zijn mond te steken, waardoor hij zich verslikte. Remus klopte hem lachend op zijn rug, terwijl hij herinneringen ophaalde aan de keer dat Sirius met alle geweld had willen bewijzen dat honden ook muizen konden vangen en bijna gestikt was in het dier.
Een doodnormale familie in plaats van Sirius en Remus? Echt niet! Het kon alleen maar veel slechter zijn dan dit.