011

We waren nu al meer dan een week verder dat ik voor het laatst Louis en de anderen had gezien. Mijn gedachten en gevoelens zijn een ramp. Na de lunch waren de zusjes een stuk meer opgelucht en hadden we nog gepraat over Louis en mij, waardoor de spanning in het huis een stuk minder was geworden. De enige jongen die ik in deze dagen heb gezien is Niall, van de rest krijg ik berichtjes en telefoontjes, maar het is beter als we elkaar voor even niet meer spreken, want vandaag zou mijn eerste dag op school zijn en ik zou daar al mijn focus bij moeten hebben.

‘Misschien is het beter als ik een hotel opzoek’ mompelde ik toen ik beneden aankwam met mijn schooltas, waar Johanna zoals altijd in de keuken stond. ‘Wat zeg je nou?’ vroeg ze verbaasd en ik sloeg mijn ogen neer. ‘Ik ben hier nu al acht dagen. Het is te ongemakkelijk’ zei ik tegen zijn moeder die mijn brood had gesmeerd en het pakketje in mijn tas stopte. ‘Je bent hier toch meer dan welkom’ zei ze terug en ik keek Charlotte en Felicity aan die ook instemmend knikte. ‘Dat weet ik, maar ik zit lange dagen op school en ik weet nog niet zeker wat ik ga doen’ zei ik zacht en Johanna sloeg een arm om mij heen. ‘Je hebt een plek voor je eigen nodig?’ vroeg ze zacht en ik knikte. ‘Beloof mij dan een ding’ ik keek op en ze zuchtte. ‘Kom gewoon elke avond hier eten’ een grijs verscheen rondom mijn lippen en ik knikte. ‘Dat beloof ik’ ze drukte een kus op mijn wang en overhandigde mij, mijn schooltas. ‘Veel plezier op je eerste dag!’

‘Hou je mond, man. Ze is vast moe’ hoorde ik gemompel en hield pijnlijk mijn ogen dicht. ‘We laten haar toch niet hier heel de nacht liggen’ hoorde ik een andere stem en langzaamaan opende ik mijn ogen waar ik twee jongens in mijn gezichtsveld zag. ‘Lekker bezig. Nu heb je haar wakker gemaakt’ zei de blonde en gaf de bruinharige een duw. ‘Het is niet erg’ mompelde ik brak en veerde overeind en probeerde te oriënteren waar ik op dit moment was, toen het mij weer doordrong. Ik wilde nog wat lezen in de bibliotheek en blijkbaar was ik zo moe dat mijn ogen waren dichtgevallen. ‘Zit jij niet bij ons in de klas?’ vroeg de ene jongen en ik keek ze onderzoekend aan. ‘Megan, is het toch?’ zei de andere en ik knikte. ‘En jullie zijn..?’ ik probeerde op hun namen te komen, maar was nog een beetje wazig door het slapen. ‘James’ stak de blondharige zijn hand op en de bruinharige volgde. ‘Noah’
Ik bekeek de twee jongens die mij van de bank aftrokken. ‘Hoe laat is het?’ vroeg ik toen en James keek op zijn horloge. ‘Half acht’ mijn ogen werden groot en ik zag de twee ook verbaasd kijken. ‘Ik moest allang ergens zijn’ Johanna en de meisjes schoten door mijn hoofd, want ik had beloofd dat ik mee zou eten. Ze zouden vast hartstikke onrustig zijn. ‘Ik zie jullie morgen’ riep ik nog en rende toen het schoolgebouw uit op weg naar mijn fiets.

‘Sorry dat ik zo laat ben, maar ik was nog op school en..’ ik wilde mijn zin afmaken toen mijn mond van verbazing open viel. Ik weet niet of ik het nog mijn vriend mag noemen of het inmiddels mijn ex is. Ik keek van Johanna naar Louis en daarna naar de zusjes die met zijn alle op de bank televisie zaten te kijken, terwijl Louis en Johanna in de keuken stonden. Na acht hele lange dagen hem niet hebben gesproken en gezien deed ik wat ik al mijn hele leven deed, wegrennen.