The orphan girl hoofdstuk 26

Voorzichtig ging ze recht zitten. Toen het geen pijn deed stond ze ook recht.

“Hier zijn propere kleren we zullen de jouw herstellen en wassen. Je wapens zijn al opblinkt.” Na deze woorden verlieten de twee de kamer en lieten Helena alleen om zich om te kleden. Na betere kleren aan te doen en haar zwaard om te gespen, haar dolken, pijlen en boog liet ze daar, deed ze de deur open om te zien waarheen. Haar enige aanwijzing van leven was het heldere gezang van een kinderstemmetje. Ze volgde het hopend om ergens op leven uit te komen. Ze kwam aan bij een van de vele balkonnetjes van Rivendell. Daar zat een kind met kortere haren dan een normaal elfenkind te zingen. Nu ze beter keek zag ze dat hij geen elfenoren had. Ze herkende het lied van Beren en Luthien. Zachtjes zong ze mee. Het was een van haar lievelingsliedjes, een van de weinige dat ze haar echte moeder herinnerde zingen. Dat lied was het enige reden dat het meisje de stem nooit was vergeten. De jongen schrok op en keek haar aan. Helena ving zijn blik niet op. Ze keek in de verte en zong zachtjes verder, door oude herinneringen overspoeld. De jongen begon uiteindelijk ook terug te zingen. Samen zongen ze het lied uit. Daarna bleef het eventjes stil. Helena keek nu wel naar de jongen.
“Wat is jou naam?” De jongen schrok op uit zijn gedachten.
“Estel.”
“De naam die mij gegeven was toen ik gevonden werd is Helena, mijn echte heb ik nooit geweten.”
“Mijn naam betekend hoop.”

“Een passende naam. Heb jij enig idee waar het feestmaal is?”
“Ja, het is niet ver, volg mij!” Vrolijk huppelde de jongen terwijl hij een vrolijker liedje inzette. Helena pikte halverwege in en zong het mee. Al zingend liepen de twee door de gangen, zich niets aantrekkend van de andere elfen die hier rondliepen. Uiteindelijk kwamen ze aan.
“Daar ben je dan eindelijk, ik zie dat je Estel bent tegengekomen. Komen jullie twee maar aan tafel.”