009

Met tranen in mijn ogen liet ik mij in de armen van Louis zijn moeder vallen. Ontroostbaar was ik op dit moment. Ik voelde hoe Niall zijn hand op mijn rug plaatste, zodat ik wist dat hij er ook nog was. ‘Kind’ fluisterde ze medelevend en drukte een kus op mijn wang. ‘Kom erin, zijn zusjes willen je graag zien’ zei ze, proberend mij op een andere gedachte te krijgen, waarna ze Niall begroeten die beschermend achter mij aanliep de woonkamer in, waar de vijf zusjes op de bank zaten en blij waren om mij te zien, want ze kwamen met snelle passen naar mij toegelopen om mij in een dikke knuffel te trekken. ‘Wat heb ik jullie lang niet gezien’ op elk meisje drukte ik een kus op hun wang. Ze trokken bij ook op de bank en voelde mij meteen welkom.

Nadat we met zijn alle een bakje thee hadden gedronken, waren twee zusjes in de tuin aan het spelen en besloot Niall dat hij ook maar eens terug zou moeten gaan. ‘Wat doe je morgen?’ vroeg hij aan mij toen ik achter hem aanliep naar de voordeur. ‘Ik wilde naar de stad om schoolspullen te kopen, maar dat doe ik van de week wel. De vakantie is gelukkig nog niet voorbij. Hoezo?’ antwoordde ik en keek op naar hem. ‘Zullen we gaan lunchen?’ was zijn voorstel en ik knikte. Ik trok hem dicht tegen mij aan en zuchtte diep. ‘Tot morgen dan blonde Ier van me’ zei ik zacht en drukte een kus op zijn wang. Hij zei ook mij gedag en net voordat hij de auto wilde instappen riep ik nog zijn naam. ‘Hou het alsjeblieft gezellig met zijn vijven’ na een paar seconden knikte hij dan toch en reed daarna soepel weg.

De tweeling, Phoebe en Daisy kon ik nu na die jaren nog altijd moeilijk uit elkaar houden. Maar hun karaktereigenschappen waren zo verschillend, dat je op den duur wel wist wie Phoebe of Daisy was, beide nog te jong om te beseffen wat er nu gaande is. ‘Kijk is’ Louis zijn moeder plaatste een stuk lasagne op mijn bord. Het was gezellig druk aan tafel, waardoor ik de situatie waar ik nu in verkeerde voor even vergat. Ze aten vandaag vroeg, omdat de tweeling naar balletles moest. ‘Mééégan’ begon Phoebe en ik kreeg vandaag voor het eerst een glimlach op mijn gezicht. ‘Phoebe’ antwoordde ik. ‘Ga jij ook kijken bij dansles, want mama heeft vanavond geen zin’ ik keek Johanna aan die lachend naar haar lasagne staarde. ‘Mama heeft niet gezegd dat ze geen zin heeft. Mama zei, dat ze het druk heeft met de was en strijken’ zei Johanna grijnzend en ik keek weer naar de twee meisjes. ‘Zal ik dan met jullie meegaan?’ nu keek Johanna mij verbaasd aan en schudde haar hoofd. ‘Dat hoeft niet joh’ zei ze simpel en ik knikte. ‘Zo kan ik mij gedachten even verzetten’ mompelde ik en Johanna keek verrast naar de tweeling. ‘Hebben jullie het toch mooi voor elkaar’

Ik keek naar de tweeling die helemaal opging ik hun dans. Lachend en gierend stonden ze met andere meisjes en jongens in de gymzaal. Het was heerlijk om naar de kleine kinderen te kijken. Nog zonder zorgen, nog zonder moeilijkheden. Gewoon genieten van het leven. Hadden oudere mensen die gedachten ook nog maar.