2.09b Inkt met zand er over

Het kasteel is immens groot. Toch lijkt het kasteel vertrouwd. Ja, er zijn veel mensen, iets wat ik liever niet heb, maar ik heb er mee leren leven. Gewoon stil blijven, en dat geldt vooral voor die kleine dondersteen in mijn hoofd.
Terwijl ik door de gangen loop richting de receptie voel ik het boek branden in mijn tas. Het is net of het elke stap weer een beetje zwaarder wordt. Ik wil gewoon zo graag kijken! Wie weet of er nu opeens een nieuwe aanwijzing is! Als er minder mensen zouden zijn, dan had ik het wel geweten, maar in deze drukte moet ik mijn verlangen iets uitstellen. Dat boek lees ik straks wel, eerst mijn weg zien te vinden.
'De tour begint in de kleine feestzaal, dat is hier rechts. Over tien minuten gaat hij van start', hoor ik een vrouw van de receptie zeggen. Ik besluit me aan te sluiten bij de groep die door de deur deze feestzaal betreedt. Nog negen minuten wachten voor onze gids komt. Om mij heen staan enkele stoelen, er is een grote haard, en in de hoek staat een bijzettafeltje, niet echt veel speciaals. Ook het plavond is zeer eenvoudig in decoratie, afgezien van wat houten balken trekt niets mijn aandacht. Acht minuten en 40 seconden... Ruim genoeg de tijd om wat te lezen. Ik pak mijn boek er bij. Hoe verder ik blader, hoe minder logisch alles lijkt. Er staan familiewapens in mijn boek, op de eerste pagina staat nog altijd mijn naam, maar als ik verder blader krijg ik hele verhalen in een taal die ik niet kan lezen. Sommigen verhalen staan er in het Arabisch, anderen in het Duits, dat laatste vormde een probleem. Gelukkig was er ook nog wat in het Engels bijgekomen;
Words
Tale
Written
Spoken
Myth
Saga

One word out of a pair, only half of it will be found here
Geweldig, daar kan ik ook niks mee. 'Kom op Scharaha, het is heel simpel; 1 woord', fluistert Dina bemoedigend. 'Nee, niet nu', zeg ik terwijl ik het boek dicht klap. Net op dat moment loopt een man binnen die zich voorstelt als onze gids.
Ik loop achter de mensen aan door de gangen. Mijn tas lijkt niet meer zo zwaar als eerst. Misschien kan ik me nu weer meer ontspannen. De gids schraapt zijn keel; 'En dan nu het laatste deel van onze tour, de grote eetzaal', kondigt hij aan terwijl hij een zware deur open zwiept. Om mij heen roepen mensen 'Oeh' en 'Aaaah!' zodra zij de rijk gedecoreerde ruimte zien. 'Dit deel is gerestaureerd en de schilderingen zijn redelijk recent', vertelt de man. Ikzelf verlies mij helemaal in de plavondschilderingen. Volgens mij herken ik enkele dingen; daar boven, dat was een van de wapens uit mijn boek! Trouwens, nu ik zo zit te draaien voelt dat boek wel erg licht. Het zal toch niet? Voor de zekerheid controleer ik mijn tas; hij is leeg! 'Ik ben mijn boek vergeten!', roep ik uit. Dit keer maakt het me niet zo veel uit dat een paar mensen mij aankijken; het belangrijkste is dat ik het boek terug vind!
'Meneer', zeg ik tegen de gids; 'Ik denk dat ik mijn boek onderweg heb laten liggen, zou ik terug kunnen gaan zodat ik mijn boek kan terugvinden?'
'Het is niet gebruik, maar ik zal een oogje dicht knijpen. Zorg wel dat je voor sluitingstijd bij de receptie bent. We willen geen stiekeme overnachters'
'Oh, dank u. Geen probleem, hij is best groot ik zal hem vast snel terug vinden', althans, dat hoop ik.
'Laat het me weten. Ik zal tegen mijn collega's zeggen dat ze er een oogje voor moeten open houden. Wat is jouw naam?'
'Sarah'
'Goed, als je hem niet op tijd vind, ga dan bij de receptie navragen of iemand hem heeft gevonden'
Ik maak dat ik zo snel mogelijk terug de eetzaal uit ga. Ik ga trappen naar boven, kijk in elk erkertje onderweg. Ik speur met mijn ogen alle slaapkamervertrekken af. Niks. Nog een trap omhoog, niks in dit kapelletje. Terwijl ik de trap weer af dender kom ik langs nog een tourgroep. Ik houd mijn adem in totdat iedereen gepasseerd is. Hey, wacht, dat leek net mijn boek! Maar voor ik kan zien of het hem daadwerkelijk was, staan er al weer nieuwe mensen in mijn gezichtsveld. Als het hem was, dan had die gids hem gevonden. Maar stel dat het hem niet was, dan kan ik beter even door blijven zoeken. Na iets wat uren lijkt, ga ik zitten in de laatste gang voor de kleine eetzaal. Mijn ogen turen in het duister, en ik begin me dingen te verbeelden. Er ligt daar heus niks glimmends. Althans, misschien kan ik beter even dichterbij kijken. Net om het hoekje van de wenteltrap ligt een stoffig boek. Ik pak het op en neem het mee naar een plek met meer licht. Terwijl ik het stof er vanaf haal wordt duidelijk dat het mijn boek is.
'Dit is de laatste tour', hoor ik. Een groep mensen dwingt mij de trappen op te gaan. Hun gepraat maakt mij nerveus. Zodra het kan, neem ik een andere afslag, dit moet een kortere weg naar buiten zijn. En ja hoor, ik sta in een mum van tijd buiten op de kasteelmuur. 'Zo, eindelijk rust!', denk ik, terwijl ik mij tussen de kantelen laat zakken op een richel van het kasteel. Hij is best comfortabel. Nu heb ik eindelijk tijd om uit te vogelen waarom het boek mij hier wilt hebben.