De speeltuin

25 oktober 1994

Met een vreemd gevoel in mijn maag stap ik samen met Bobby, mijn hond, de deur uit om ons vaste rondje te lopen: de straat uit, langs het park, door de speeltuin en weer terug. Vaak blijven we in de speeltuin iets langer hangen. Ik gooi met een stok of een bal of Bobby speelt met de andere honden in de speeltuin terwijl ik op een schommel glimlachend toekijk. Maar vandaag gaan we denk ik maar gelijk weer terug, het weer ziet er nogal onheilspellend uit.

Gelijk als ik het paadje naar de weg heb afgelopen, snijdt de gure wind langs mijn gezicht en even gaat er kort een rilling over mijn rug. Voor de tijd van het jaar is het koud. En donker, vooral donker. Normaal rond deze tijd is het schemerig en is het pas donker tegen de tijd dat ik thuis kom. Nu is aan het begin van mijn rondje om al donker. De donkere wolken waaien dreigend over, alsof ze elk moment los kunnen barsten.

Ik duik nog even iets dieper in mijn jas en begin dan op een hoog tempo te lopen met Bobby op mijn hielen. Als ik de straat uit ben, sla ik rechts af en loop ik langs het park richting de speeltuin. Een beetje angstig kijk ik om mij heen. Moest nou net op dit stuk de straatlantaarns stuk zijn? Het is al geen fijn stuk om te lopen, en nu al helemaal niet zonder licht. Zonder op of om te kijken loop ik verder.

Van het lopen krijg je het toch best warm. Misschien dat ik toch wel nog wat langer blijf in de speeltuin. Het is droog en als ik het koud krijg, kunnen we snel weer naar huis, zo ver is het niet.

Bij de speeltuin aangekomen, klik ik de riem van Bobby los. Gelijk rent hij weg en keert binnen no time weer terug met een stok in zijn bek. Lachend pak ik de stok van hem aan en gooi hem weg. Na een aantal keer de stok voor Bobby te hebben gegooid, is hij het zat en gaat op de grond liggen met de stok nog in zijn bek. Op mijn hurken ga ik naast hem zitten en aai hem over zijn kop.

Plotseling hoor ik een piepend geluid achter mij. Verschrikt spring ik op en kijk waar het geluid vandaan komt. Omdat het donker is, zie ik het niet goed. Voorzichtig zet ik een paar stappen in de richting van het geluid.

‘Hallo? Is daar iemand?’
Na nog een paar passen te hebben gezet, zie ik de schommel bewegen. Opgelucht haal ik adem. Het is gewoon de schommel die door de wind in beweging is gebracht.

Ik draai me weer om en loop terug naar de plek waar ik Bobby had achtergelaten. Maar daar is Bobby niet meer. Waarschijnlijk is hij gewoon mij gaan zoeken ofzo. Ik pak het hondenfluitje uit mijn jaszak en blaas er even kort op. Daar reageert Bobby altijd op. Behalve nu. Na 10 seconde gewacht te hebben, is Bobby nog niet terug.

‘Bobby? Kom eens hier. Kom eens naar het baasje.’
Nog steeds geen reactie. Ik begin toch wel een beetje ongerust te worden. Net als ik op het punt sta om het speeltuintje te verlaten, zonder Bobby, hoor ik geblaf achter mij. Blij draai ik om en gelijk springt Bobby in mijn armen.

‘Hey, ben je daar weer? Waar was je nou gekke hond?’
Ik zet het hondje weer neer en kroel over zijn buik. Ik wil net de riem vastmaken als er een schaduw over mij heen valt. Wat angstig kijk ik op en zie daar iemand staan met een capuchon over zijn hoofd. Ik kan niet zien wie het is, de schaduw van de capuchon valt precies over zijn of haar gezicht.

‘Hallo, kan ik u helpen?’
Het komt er iets zachter en onzekerder uit dan ik had gehoopt. De man – ten minste, ik denk dat het een man is – schudt nee en wenkt dat ik op moet staan. Voorzichtig laat ik Bobby los en een beetje verward kom ik omhoog. Ik sta pas net als de man plots zijn arm omhoog doet. Voordat ik besef wat er gebeurd, is het al voorbij. Het enige wat ik zie is een glinstering, dan voel ik een stekende pijn in mijn borst. Ik voel hoe ik door mijn benen zak en al snel is alles zwart.


25 oktober 2004

Met mijn handen op mijn knieën sta ik even uit te rusten van het sprintje naar de speeltuin. Heerlijk om even een rondje te hardlopen. Elke week probeer ik minimaal twee keer een rondje te lopen, niet dat dat altijd lukt, maar het gaat om het idee, toch?

Ik ben er een half jaar geleden mee begonnen, daarvoor peinsde ik er niet eens over om te gaan hardlopen. Maar als je er aan begint, dan wil je meer. Althans ik dan, dat verschilt natuurlijk per persoon. Ik begon een half jaar geleden met een klein rondje van een kilometer. En elke week maakte ik mijn rondje groter, nu loop ik een rondje van 8 km. Het enige vaste punt in mijn rondje is de speeltuin. Altijd stop ik in de speeltuin om wat rek en strek oefeningen te doen.

Dit doe ik dan ook als ik op adem ben gekomen. Ik strek mijn armen boven mijn hoofd en buig wat naar links met mijn bovenlichaam, met mijn armen in het verlengde van mijn lichaam. Dan buig ik naar rechts. Daarna stretch ik mijn armen en als laatste mijn benen.

Tegen de tijd dat ik klaar ben met mijn oefeningen is het al bijna helemaal donker, ik ben ook de enige die zich nog in de speeltuin bevind. Ten minste, dat dacht ik. Als ik mij omdraai, zie ik een man staan. Ik denk dat hij ongeveer mijn leeftijd is, goed kan ik het niet zien door de capuchon die hij op heeft. Wat aarzelend loop ik naar hem toe, het ziet er best eng uit: een man met een capuchon op die naar je kijkt en voor de rest niks doet.

‘Hallo, kan ik u misschien ergens mee helpen?’
Beleefd spreek ik de man aan. Want ja, straks heeft hij ergens dringend hulp bij nodig en loop ik hem straal voorbij. Maar in plaats van antwoord te geven, schudt hij nee.

Even kijk ik hem verbaasd aan. Dan haal ik kort mijn schouders op en knik vriendelijk naar de man.
‘Een fijne avond nog.’

Voor mij zal de avond niet fijn worden, want als ik de man voorbij loop en mijn hardlooprondje wil voortzetten, voel ik een helse pijn in mijn rug en vlak daarna nog een keer. Ik verlies in één keer de kracht in mijn benen en zak neer op de grond. Dan is alles zwart.


24 oktober 2014

Zuchtend laat ik mij op de bank vallen, wat was dat een lange dag. Gelukkig heb ik nu weekend! Even twee dagen geen stress en zeurende collega’s. En ook niet vroeg op hoeven staan. Twee dagen helemaal niks, gewoon op de bank zitten en tv kijken, heerlijk.

Ik schop mijn schoenen uit en trek mijn voeten onder mij op de bank. Hier kom ik de rest van de avond niet meer vanaf! Ik pak de afstandsbediening en zet de tv aan. Het 6 uur journaal. Nog net op tijd! Het is altijd fijn om even het nieuws te kijken, om te weten wat er in de wereld om je heen gebeurd. Niet dat het allemaal leuk is wat er gebeurd in de wereld, dat zeker niet.

Veel nieuwe dingen worden er niet verteld. Alles wat verteld wordt heb ik tijdens het 12 uur journaal ook al gehoord. Maar toch blijf ik op deze zender, wachtend op het weerbericht. In de tussentijd pak ik de Libelle er even bij en blader deze door.

‘.. en dan nu over naar Jan met het weerbericht.’
Gelijk leg ik mijn tijdschrift weg en richt mijn aandacht op de tv.

‘Ja, het weer. Vandaag was het wisselvallig weer, er waren periodes van zon en periodes van regen. Vooral in het oosten van het land was er veel neerslag, terwijl in het westen de zon overheerste. Maar over het algemeen was het een mooie herfstdag, met temperaturen rond de 15 graden. Als we dit vergelijken met vorig jaar, dan zien we…’

Blablabla, alsof iemand dat ooit interesseert. Ga nou maar gewoon door met het weer van morgen! Dan weet ik ten minste of ik wat kan doen buiten. Misschien wel een wandeling maken ofzo.

‘… En dan nu het weer van morgen… ’

Now we’re talking!

‘… Morgen wordt het, net zoals vandaag, wisselvallig weer. Periodes van zon en regen zullen elkaar afwisselen. Aan het eind van de middag zal het vanuit het oosten opklaren. De nacht van zaterdag op zondag is het op bijna alle plaatsen droog, in het westen kan nog een enkele bui vallen. De temperatuur zal 17 graden in het zuiden zijn en 14 in het noorden. Vanaf zondag blijft het droog, het zal nog wel bewolkt zijn, maar ….’

Aan het eind van de dag klaart het op. Mmh als ik mazzel heb kan ik dan nog een kleine wandeling maken. Dan neem ik gelijk de hond mee naar de speeltuin! Terwijl ik mijn plannen maak, besef ik niet dat het morgen precies 20 jaar geleden is dat er voor het eerst iemand verdween in de speeltuin en 10 jaar geleden de tweede persoon...