Seven

SEVEN

Terwijl ik vrijdagavond laat mijn tanden poetste, ging Charlie al naar bed. Hij had de hele dag gewerkt en was waarschijnlijk erg moe. Bella zat nog steeds beneden. Het was erg koud. Ik spuugde de tandpasta uit en spoelde mijn mond. Zo zacht als ik kon sloot ik de badkamerdeur. Ik dacht dat Charlie misschien meteen in slaap was gevallen, en wilde hem dan niet weer wakker maken. Ik hoorde Bella beneden praten. Edward was waarschijnlijk bij haar. Terwijl ik mijn boek van de trappilaar griste strompelde ik richting mijn kamer. Ik opende de deur, wilde naar binnen lopen, maar bleef stokstijf staan.
Het raam was open, dus er ging een rilling door mijn lichaam.
'Liet ik je schrikken?', vroeg Jasper. Ik schoot in de lach.
'Eigenlijk wel, ja'.
'Sorry. Ik heb toch niemand wakker gemaakt hè?'
'Ik denk het niet. Ik hoorde je niet eens binnenkomen. Kwam je via het ráám?', vroeg ik ontzet, toen ik dat besefte. Ik had wel eens in het kozijn gezeten, nadenkend, en had altijd geconcludeerd dat de afstand van het raam naar de grond veel te klein was om te springen. Moet je nagaan hoe moeilijk het zou moeten zijn om van de grond naar het raam te komen.
'We hadden toch pas morgen afgesproken?', vroeg ik. Jasper ging op mijn bed zitten.
'Dat weet ik', zei hij. 'Maar ik had zin om met je te praten'.
'Waarom?', vroeg ik grinnikend. 'Ik stel toch alleen maar domme vragen'.
'Die domme vragen zijn anders best wel schattig', glimlachte hij. Het zag ernaar uit dat hij zichzelf volledig onder controle had.
'Ben je hier samen met Edward heen gekomen?'
'Is Edward hier?', vroeg hij. Zijn ogen werden een beetje groter. Ik knikte.
'Beneden, bij Bella. Weet hij niet dat jij hier bent?'
'Nu wel', zei Jasper. Hij haalde zijn schouders op. 'Hij wilde niet dat ik te veel met jou om zou gaan'.
'Je gaat niet té veel met me om'.
Jasper glimlachte. Ik liep naar hem toe en plofte naast hem neer op het bed. 'Vond hij het wel goed dat je me elke ochtend op en neer naar school rijd?'
'Natuurlijk niet'.
'Gelukkig trek jij je daar niks van aan'.
'Hij is mijn broer, niet mijn baas', herinnerde Jasper me. Ik knikte.
'Dus wat is je plan?'
'Ben je moe?', vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd, ook al was dat gelogen. Ik had nog steeds het boek in mijn handen. Mijn vingers wreven over de rug, als uiting van mijn zenuwen. De vertrouwde zenuwen, die ik altijd bij Jasper had.
'Misschien kun je dan nog even wakker blijven, dan hoef ik nog niet weg', zei hij. Hij glimlachte. Ik verdronk bijna in mijn emoties.
'Je kunt sowieso wel blijven. Dan maken we er een logeerpartijtje van', grinnikte ik.
'Hoe zeer graag ik dat ook zou willen, logéérpartijtje zit er niet in'.
'Oh', zei ik. Ik probeerde niet teleurgesteld te klinken.
'Ik slaap namelijk niet', grinnikte hij toen. Ik keek op.
'Je slaapt niet? Nooit?'
'Never. Daarom heb ik deze paarse kringen rond mijn ogen'.
Ik wist dat hij dat grapte, want die kringen zaten er omdat hij technisch gezien dood was, aangezien zijn hart niet meer klopte en er geen bloed meer in zijn lichaam stroomde.

Na een uur werd ik toch wel heel erg moe. Maar ik pushte mezelf, omdat ik wist dat ik dan over mijn moeheid heen zou kunnen komen. Ik dacht aan het feit dat Jasper hier dan nog veel langer zou kunnen blijven. Ik vond het zo fijn om met hem te praten. Toch mislukte mijn voornemen en viel ik in slaap. Dat denk ik tenminste, want ik weet niks meer vanaf dat punt. Mijn herinneringen beginnen pas weer vanaf die ochtend, toen ik wakker werd en mijn ogen probeerde open te doen.
'Goeiemorgen', grinnikte hij. Zijn stem klonk veel leuker als gisteravond. Hij was een beetje hees.
'Heb je me zien slapen?', vroeg ik. Ik duwde mezelf een beetje rechtop en haalde mijn hand over mijn gezicht heen.
'Natuurlijk. De hele nacht', zei hij. Hij glimlachte.
'Oh, wat erg', zuchtte ik.
'Waarom?'
'Ik zie er niet uit als ik slaap', grinnikte ik.
'Heb je jezelf wel eens gezien als je slaapt?'
Daar moest ik hem een punt geven.
'Wat gaan we doen?', vroeg ik dus maar, om mijn onnozelheid te verbergen.
'Ik wil je een plek laten zien. Maar we moeten een heel eind lopen, dus prepare', zei hij.
Ik dacht aan een verhaal wat Bella gisteren had verteld. Edward had haar ook meegenomen naar een plek. Een weiland. En volgens haar was het er prachtig.
'Volgens mij weet niemand dat het bestaat', vervolgde Jasper. Het was dus niet dezelfde plek.

We liepen de trap af. Toen ik beneden was kon ik het niet laten me snel even om te draaien, om een blik te werpen op de beeldschone jongen die de hele nacht bij mij was, en niet bij al die andere meisjes die zo veel mooier zijn dan ik. Jaspers ogen stonden al iets minder rustig. Gisteravond kwam hij waarschijnlijk net van een jacht terug, nu werd het met de minuut moeilijker voor hem. Terwijl ik achteruit de keuken in slofte, nog steeds oogcontact houdend met Jasper, hoorde ik Edwards stem. Ik draaide me om.
'Wat doet hij hier?', vroeg Edward. Jasper glimlachte niet meer.
'Waarom zou ik hier niet mogen zijn?'
'Ik vind dat je wat beter op jezelf moet passen, Noah', zei Edward, zonder antwoord te geven op Jaspers vraag. Waarschijnlijk omdat Jasper het antwoord en de mening van Edward wel wist. Bella keek me met grote ogen vanaf haar vaste plek aan tafel aan.
'Ik mag doen wat ik wil, met wie ik wil', zei ik. Edward knikte.
'Dat is waar, maar jij weet niet wat hij denkt'.
Ik wist niks terug te zeggen. Dat was natuurlijk ook waar.

kutstukje ik heb het niet meer, het gevoel voor het schrijven niet meer. misschien omdat ik de laatste tijd zo moe ben. ik beloof dat het volgende stukje beter zal zijn! Maar k wilde jullie niet langer laten wachten.
tien reacties, dan ga ik verder. ik vind jullie echt geweldig!