De Zuidelijke Waterstam - 69

“Je broer was een goed man”, zei ik met een glimlach.
“Waarom moest hij dood?” Jirou keek me recht aan. “Waarom hij wel en u niet?”

“Ik moest ook dood”, zei ik met een zucht. “Ik had alleen het geluk dat prinses Lizzie en vuurvrouw Keylina, toen was ze nog een prinses, bereid waren de vuurheer voor te liegen en mij op te sluiten.”
“Heel de stam dacht dat ze dood was”, vulde Thomatio aan. “Yue had afscheid genomen van de stam, van haar familie. Het was oorspronkelijk het plan haar ook echt te doden, want als ook maar één iemand haar zag, zou de hele stam moeten boeten. Maar op het laatste moment besefte prinses Lizzie dat er een andere optie was.”
“Wou prinses Lizzie u doden? En u verdedigt haar?” Jirou keek me ongelovig aan.
“Ze wou het niet, ik had het haar gevraagd. We wisten dat degene die mij zou vermoorden de leiding over de stam zou krijgen. Ik wilde de stam niet in handen van de soldaten laten. Ik vertrouwde Lizzie, en dat zal ik blijven doen”, zei ik zacht. “Ze was gedwongen het leger in gegaan, maar ze haatte de vuurheer, ze wilde niet vechten. Ze heeft zich door ons gevangen laten nemen en ons nadien geholpen tot ze eindelijk een einde aan de oorlog kon maken.”
“Waarom zou ze dat doen?” Jirou keek me ongelovig aan.
“Omdat Lizzie alle naties even hoog acht”, zei ik kalm. “En dat heeft ze haar zus trouwens ook geleerd.”
“De vuurheer had toch maar één dochter?”, vroeg Jirou. “En ik dacht dat die anders heette…”
“Azulena”, zei Thomatio.
“Ja, dat is ze”, zei Jirou bedachtzaam.
“Azulena was door de vuurheer geadopteerd, en voorheen heette ze Keylina en was ze de zus van Lizzie”, legde ik kort uit. “Het is nogal een lang verhaal allemaal.”
“Het klinkt absurd”, mompelde Jirou.
“Daar kan ik in komen”, zei ik. “Net zo absurd als dat u vrij kan komen?”
“Ja.” Jirou zuchtte. “U maakt me toch echt niets wijs hé?”
“Ik zie geen enkele reden om dat te doen”, zei ik. “Het zal niet lang meer duren voor uw vader hier staat.”