De Zuidelijke Waterstam - 65

“Ik weiger zo’n belofte te doen!”

“Begrijpt u het dan niet?”, kwam Thomatio ertussen. “Ze vraagt u slechts een tijdelijke belofte. Twee weken gehoorzamen, weer tussen uw stamgenoten zitten, uw familie zien. Een tijdelijke belofte, om zelf te kunnen vaststellen of u daarna in de stam wilt blijven en gehoorzamen of toch iets wilt proberen.”
“En als ik iets probeer vlieg ik meteen terug de gevangenis in, is het dat? Mooi cadeau. Dan blijf ik maar liever meteen hier!”
“Als u niets om uw eigen vrijheid geeft, raad ik u aan eens aan uw stam te denken. U kan hen erg helpen door prinses Lizzie te gehoorzamen”, zei ik. Ik keek hem recht aan. “Ze hebben u nodig.”
“Zoals ik al zei, ik weiger vuurnatiegedrocht te gehoorzamen.” Hij keek naar het eten en ik zag de honger op zijn gezicht. “Ik eet dit op en dan kunt u me terug naar mijn cel laten brengen. Of misschien is kooi een beter woord.” Hij nam wat van het eten op zijn schoot en keerde mij en Thomatio de rug toe.
“Dan kunt u alleen maar hopen dat uw ouders het u zullen vergeven als u niet op hun begrafenis bent”, zei Thomatio ijskoud. Ik keek hem even geschrokken aan, maar Jirou draaide zich op slag om.
“Wat zei u daar? Wat is er van mijn ouders?”
“Ze zijn oud”, zei ik kalm. “Ze proberen zich sterk te houden, vooral uw vader, maar dit alles is hem te veel. De oorlog, het gedrag van de commandant, die opstanden. Om nog niet te spreken over het feit dat hij zijn zonen kwijt is.”
“Katsu is vermoord door de Vuurnatie! Ze drongen de stam binnen, vermoordden hem en zijn moordenaar eiste de leiding op!”
“Inderdaad, en dat is vreselijk. Dat wilden ze met mij ook doen en ze overwogen om mijn hele familie te vermoorden. Ik heb erg veel geluk gehad dat ik nog leef, dat Lizzie er was om me te helpen, maar ik heb jaren opgesloten gezeten en mijn familie en mijn stam dachten dat ik dood was.”
“Oh hou je kop, je doet net alsof mijn broer hier dadelijk komt binnenwandelen!” Voor het eerst bespeurde ik een traan op zijn gezicht.