De Zuidelijke Waterstam - 66

“Om weer naar de hel te gaan zeker!” Hij sprong op. “Ik weiger te doen wat de Vuurnatie eist! Het zijn monsters!” Ik stond ook op.

“De vuurheer was een monster, de commandant was een monster, maar prinses Lizzie probeert echt om jullie te helpen.”
“Hou je kop! Denk je niet dat ik begrijp wat u probeert te doen? Mij laten beloven dat ik braafjes zal doen wat de vuurnatie vraagt om zo het laatste brokje verzet in de stam te laten verdwijnen!”
“Als u werkelijk om uw stam geeft, gaat u zitten en luistert u naar wat ik te zeggen heb.” Zelf ging ik terug zitten. Het duurde een tijd, maar uiteindelijk plofte hij weer in zijn stoel, griste een stuk brood van de tafel en begon erop te kauwen. Kalm vertelde ik hoe alles liep in de stam sinds Lizzie er was en legde ik ook uit dat het nog zou beteren.
“Ja, en de eerste de beste keer dat ze iemand op een zogenaamd misdrijf kan pakken, wordt alles weer strenger. Ik ken dat vuurnatiegedrocht!”
“Ik zou het ten zeerste appreciëren als u zou stoppen met schelden”, zei ik kalm. “Prinses Lizzie is degene die de oorlog tot een einde heeft gebracht en ze doet er alles aan uw stam te helpen.”
“Zal ik u eens wat vertellen?”, spotte hij. “U mag zich machtig voelen omdat u haar kent en omdat u zelf over uw stad mag heersen, maar zodra u haar ook maar één ding weigert, straft ze u vreselijk af. U bent haar slaaf!”
“Nee, integendeel. Prinses Lizzie en haar zuster vertrouwen me en ze luisteren naar mijn raad. Dat wil ook zeggen dat als ik haar de raad geef u vrij te laten, de kans groot is dat ze dat zal doen.”
“Oh ja? Nou, geef haar die raad dan!”
“Alleen als u belooft niet opnieuw met een opstand te beginnen”, zei ik kalm. “Prinses Lizzie is bereid u vrij te laten, als u belooft haar te gehoorzamen, op z’n minst tot u zelf met uw dorpsgenoten heeft kunnen praten en de stam heeft kunnen zien.”
“Ik weiger zo’n belofte te doen!”