De Zuidelijke Waterstam - 64

Yue pov

De volgende ochtend zat ik al vroeg in een klein kamertje in de gevangenis. Op de tafel voor me stond een groot bord eten en een kan water om te drinken voor Jirou. De deur ging open en ik keek opzij. Twee vuurnatiesoldaten brachten Jirou binnen.
“Maak hem maar los, heren”, zei ik kalm.
“Maar mevrouw…”, protesteerden ze.
“We hebben toestemming van prinses Lizzie”, merkte Thomatio op. Hij stond naast de deur.
“Goed dan”, gaven de soldaten met tegenzin toe. Ze maakten Jirou’s handen los.
“Fijn, jullie kunnen gaan.”
“Moet er geen bewaking blijven dan?”
“Mijn schoonbroer en ik redden ons wel”, zei ik kalm. “We laten het wel weten als we uw hulp nodig hebben.”
“Goed dan, wij zitten hiernaast”, zeiden ze. Ze liepen de deur uit en deden die dicht. Ik keek naar Jirou.
“Wat moet u van me?”, gromde hij.
“Praten”, zei ik kalm. “En ik vermoed dat u best honger en dorst moet hebben, ik heb gehoord dat jullie bitter weinig te eten kregen.” Ik wees op het eten en drinken.
“Geef me één reden waarom ik niet met watersturing zou proberen ontsnappen.”
“Ik heb er twee.” Ik keek hem recht aan. “Ten eerste omdat het u niet zou lukken. Mijn schoonbroer en ik zijn ook behoorlijk goede watermeesters en die soldaten staan klaar om ons te hulp te schieten zodra u ook maar iets probeert. En ten tweede zou het heel dom zijn om te proberen ontsnappen, ik zit hier om een poging te doen u te laten vrijspreken en die kans verspeelt u meteen als u probeert te ontsnappen.” De man gromde, stuurde wat water naar zijn glas, keek me uitdagend aan en dronk het op.
“Waarom zou u in ’s hemelsnaam willen proberen mij vrij te krijgen?”
“Omdat iedereen recht heeft op een eerlijk proces. Al uw andere stamgenoten zijn vrijgelaten.”
“Om weer naar de hel te gaan zeker!” Hij sprong op. “Ik weiger te doen wat de Vuurnatie eist! Het zijn monsters!” Ik stond ook op.