De Zuidelijke Waterstam - 62

“Ah, ja, hij was inderdaad de slechtste niet, voor van de Vuurnatie te zijn.” Thomatio grijnsde. Ik schudde mijn hoofd.

Ik vroeg Yue een rapport te schrijven over haar bevindingen in de stam en deed dat zelf ook. Nadien vroeg ik ook Sicho om me bepaalde soldaten aan te wijzen die er op de ene of andere manier uit sprongen. Hij nam nog een paar stamleden mee en ik liet de soldaten van de commandant op een rij gaan staan. Sicho en de andere stamleden hadden over ieder van hen wel iets te vertellen. Er waren er maar twee die ze als ‘minder erg’ beschreven, al de rest scheen allesbehalve correct gehandeld te hebben.
“Goed, bedankt”, verzuchtte ik, toen ik alles genoteerd had wat ze gezegd hadden.
“Ze liegen!”, schreeuwde iemand.
“Waarom mogen we ons niet verdedigen?” Ik zuchtte. Ik had inderdaad iedereen die iets wilde zeggen, kordaat het zwijgen op gelegd.
“Zij kregen die kans ook niet wanneer ze zogezegd iets misdaan hebben”, zei ik ijzig. “Maak u geen zorgen, u zal de kans krijgen zich te verdedigen zodra u in de Vuurnatie bent aangekomen en daar terechtstaat. Ik vind het nu al jammer dat ik dat proces zal moeten missen.” Er klonk een hoop protest, maar ik negeerde hen verder. “Generaal Ylein, u kunt vertrekken.”
“Zoals u wilt, prinses.” Hij maakte een respectvolle buiging.

Die avond stroomde het plein weer vol. De meeste stamleden wilden mijn verhaal blijkbaar maar al te graag horen. Ik keek naar de verwachtingsvolle groep.
“Zoals ik al zei, dit is een erg lang verhaal”, zei ik kalm. “Eigenlijk begon het al toen ik nog maar zes jaar was.” Ik vertelde alles: hoe Keylina van ons werd afgenomen, het boek van generaal Iroh dat me zoveel geleerd had, dat ik gedwongen werd het leger in te gaan en ook alles wat bij de Noordelijke Waterstam gebeurd was, met uiteindelijk het gevecht tegen de Vuurheer. Het was rond Middernacht toen ik eindelijk uitverteld was. Ik was niet één keer onderbroken, behalve een paar keer een aanvulling door Yue, Katara of Thomatio.