De Zuidelijke Waterstam - 56

Er viel een stilte. Toen viel de groep uit elkaar en begonnen mensen weer te praten.

Ik liep naar de iglo waar ik sliep, om Keylina een brief te sturen over de belastingen. Ik stelde haar voor om slechts de helft van de normale belastingen te vragen.
“Yue, heb je even?”, vroeg ik. Yue keek om en kwam bij me zitten.
“Wat is er?”
“Ik bedacht me net… Wat als wij weg zijn? Ik bedoel, wie moeten we de leiding geven over het dorp? Langs de ene kant ben ik bang dat ik hier niemand kan aanduiden, maar…”
“Ze zouden ook niemand van de Vuurnatie aanvaarden”, vulde Yue aan. Ik knikte.
“Ik weet het. Ik ben alleen bang… is er behalve Sicho nog iemand aan wie jij het zou durven toevertrouwen?”
“Niet meteen”, zei Yue.
“Maar ik ben bang dat hij… dat het misschien te zwaar voor hem zou zijn.”
“Ik denk dat zijn zoon daar een bepalende factor in zal zijn, Lizzie”, zei Yue. “Als hij opgesloten blijft, kunnen we inderdaad niet meer op hem rekenen. En als hij vrijkomt hangt er veel van zijn gedrag af.” Ik knikte.
“We zijn hier niet meteen weg hé?”
“Nee, ik denk dat we nog een paar weken zullen moeten blijven”, verzuchtte Yue. “Ik moet ook maar eens een brief schrijven naar Sokka, Yle en Diana om hen dat te laten weten. Ik hoop maar dat thuis alles goed gaat.” Ik knikte en maakte zelf mijn brief voor Keylina af. Over wie de leiding over de stam zou krijgen, schreef ik alleen dat ik daarvoor de situatie hiervoor nog verder moest bekijken.

De volgende dag voerden we weer een hoop processen. Deze keer waren er veel vrouwen bij die veroordeeld waren voor het helen van ‘soldaten’. Van hen sprak ik iedereen vrij. Op het einde van de dag was alleen het lot van Sicho’s zoon nog onzeker. De vissers kwamen terug en op een uurtje tijd stond er plots een volledig feestmaal op tafel. Ze waren vlak langs een dorpje uit het Aarderijk gevaren en Thomatio was daar met nog twee man aan wal gegaan om nog wat groenten en fruit te kopen.
“Dat vind je toch niet erg?”, vroeg hij me. “Ik bedoel, nou, we hebben het niet gevraagd en ik heb even ons eigen geld gebruikt, maar eigenlijk… Het was niet echt gepland, maar het kwam ontzettend goed uit, we voeren er vlak langs en de stroming…”
“Het is goed”, stelde ik hem gerust.