W69

“Wat we net gezien hebben is een erg zeldzaam fenomeen”, zei Codatorta kalm. “Gewoonlijk blijven jonge draken lang achter hun moeder aanvliegen, zoals dit jong net achter Bloom deed. Het is een teken van respect en gehoorzaamheid. Zodra de moeder hen alleen verder laat gaan echter, gaan veel draken gewoon hun eigen weg. Sommigen echter voelen zich daar niet veilig bij en zoeken een andere draak om bij te blijven. Vaak kiezen ze dan een broer of zus en dan zullen ze die ook gehoorzamen tot hun dood. Soms kiezen ze ook een partner en blijven hun leven daarmee samen en krijgen kinderen met hem. Maar het is een zeldzaam fenomeen.” Hij keek naar Bloom. “Het ziet er naar uit dat dit jonge draakje jou heeft gekozen, Bloom.”
“Mij? Maar ik ben toch geen draak?” Bloom keek Codatorta ongelovig aan.
“Ze kiezen nooit een andere soort dan draken”, zei Codatorta. “Maar jij bent op je eigen manier wel een draak, doordat je de kracht van de drakenvlam bezit.” Bloom kon haar oren niet geloven, maar moest toen terugdenken aan haar avonturen op Pyros, om haar Enchantix te halen. Daar had ze een draak moeten zijn, zich moeten gedragen als een draak.
“Ja”, zei ze zacht. “Ik ben een draak, geloof ik. Maar waarom koos hij zijn broertjes of zusjes dan niet?”
“Omdat die ook nog te jong zijn om bescherming te bieden. Wij halen onze draakjes altijd op erg jonge leeftijd bij hun moeder weg omdat ze anders niet meer genoeg te trainen zijn om mensen te gehoorzamen. Langer wachten is geen optie, want dan kunnen we hen pas beginnen trainen op een leeftijd dat ze al echt gevaarlijk zijn en je mag niet vergeten dat we er erg onervaren specialisten mee moeten laten oefenen. Op de meeste plaatsen wordt wel langer gewacht om de jongen bij hun moeders weg te laten, maar die jongen krijgen ze nadien ook nooit zo gehoorzaam.”
“Ik begrijp het”, zei Bloom. Ze keek naar haar draakje. “Maar wat moet ik nu met hem doen? Of is het een meisje?”