W68

“Niet lief, vuur naar hem spuwen”, zei Bloom zacht tegen het draakje. De jonge draak keek naar haar om. “Naar mij mag je wel spuwen hoor, ik kan daar tegen.” Meteen spuwde het draakje ook vuur naar haar en Bloom absorbeerde het gemakkelijk. “Mijn krachten komen van de drakenvlam.” Het draakje boog zijn hoofd naar Bloom en lachend aaide die hem. “Wij begrijpen elkaar, is het niet?” Ze wenkte Sky dichterbij en nam de halsband van hem over. “Mag ik? Dan gaan we daarna nog even samen vliegen.” Het draakje deinsde achteruit. “Toe maar, het doet geen pijn hoor.” Bloom liep langzaam naar het jonge draakje toe en deed hem voorzichtig de halsband om. Tot ieders verbazing liet hij dat toe. Ze liet Sky op de rug van het draakje klimmen en zelf steeg ze op. Het draakje volgde haar meteen. Waar zij ging, volgde het draakje, ook toen ze uiteindelijk vlak bij de kooi weer landde.
“Machtig”, zei Sky zacht. “Ik heb al eerder op een draak gevlogen, maar nooit een die nog zo jong was en niet afgericht, zonder zadel.” Bloom lachte en hielp hem afstappen. Codatorta kwam dichterbij.
“Drie minuten”, zei hij. Hij keek Bloom aan. “Dat was echt een prachtig zicht, Bloom.”
“Ach.” Bloom haalde haar schouders op, maar ze moest toegeven dat ze wel van het compliment genoot.
“Ik wist niet dat een Almightixfee zo makkelijk een draak kon temmen”, zei één van de tweedejaarsspecialisten.
“Ik denk ook niet dat zomaar elke Alimightixfee dat kan”, zei Bloom kalm. Dit was geen bedreiging, dit ging niet om angst, dit kon ze aan. “Ik heb ook helemaal geen van mijn Almightixkrachten gebruikt. Maar ik ben de fee van de drakenvlam, daar heb ik altijd mijn kracht vandaan gehaald en ik denk dat dat de enige reden is dat hij me zo goed begrijpt.”
“Oh.” De jongens keken elkaar verbaasd aan.