Het onverwachte nieuws

"Carolien, komen eten!" riep mijn moeder voor de zoveelste keer. Zoals zo vaak zat ik achter mijn computer in mijn eigen wereld. Ik ging naar beneden en hoe ik het moet verklaren, dat weet ik niet, maar ik voelde dat er iets mis was. Ik schrikte op toen mijn moeder naar Thomas (mijn kleine broertje) en mijn vader riep om ook te komen eten. Thomas stormde naar beneden en mijn vader die kwam al strompelend naar beneden. Mijn vader is een belangrijk zakenman en heeft het altijd druk,daardoor is hij altijd bezig op zijn bureau en heeft hij amper tijd voor ons, maar om samen met het gezin aan tafel te eten maakt hij wel tijd. "Carolien, Thomas jullie vader en ik hebben een belangrijke mededeling..." zei mijn moeder."...ik heb een nieuwe functie binnen het moederbedrijf in Frankrijk, maar daardoor moeten we wel verhuizen" gaf mijn vader als antwoord. We moesten dus verhuizen,dat was dus het rare buikgevoel dat verklaarde dus wel veel. Mijn broer ging onmiddellijk in de tegenaanval en begon over zijn sociaal leven en zijn skatebord carrière die hij hier in het kleine België wou bereiken. Mijn moeder vertelde hem "In het zuiden van Frankrijk zijn er ook skateparken en zijn er tal van nieuwe vrienden die daar staan te wachten om hem te ontmoeten". Ik was nieuwsgierig over hoe het huis er uit ging zien, waar in het zuiden van Frankrijk we gingen wonen en vooral wanneer we moesten verhuizen. Uiteindelijk gingen we over een maand verhuizen en er was zoveel te doen.