[NL] The Great Mistletoe Debacle of '02

Oliver keek op toen Percy de keuken binnenkwam. De kerstmuts die Helena op Percy’s hoofd had gezet vloekte ontzettend met zijn rode haar, maar de aanblik toverde automatisch een grijns op Olivers gezicht.
      Percy keek echter minder vrolijk. “Oliver?”
      “Ja?”
      “Herinner je je dat stukje mistletoe nog dat jij per se boven onze deur wilde hangen?”
      “Het is een kersttraditie,” zei Oliver, die meteen weer in de verdediging schoot. Hij had veel te veel moeite gedaan voor dat kleine takje om Percy het op kerstavond toch nog weg te laten halen.
      “Ik weet het,” stelde Percy hem gerust. “Maar je herinnert je nog dat we dat hebben opgehangen? Met een spijker?”
      “Ja, natuurlijk.”
      Percy knikte. “Goed. Waarom tapdanst de mistletoe dan nu over ons plafond?”
      “Tap… danst,” herhaalde Oliver traag. Hij vroeg zich af of Percy misschien wat te veel van de punch had geproefd.
      “Tapdanst. Ik weet niet hoe dat zo duidelijk is, want het ding heeft helemaal geen voeten, maar het tapdanst. Het hele plafond rond.”
      Oliver staarde Percy nog even aan, tot ze gelijktijdig tot de enige logische conclusie kwamen. “Wesley.”
      Wesley stak zijn hoofd de keuken binnen, alsof hij de hele tijd al vlak achter de deur had staan wachten op het juiste moment. Het leek Oliver niet volkomen onwaarschijnlijk dat dit het geval was. “Hoorde ik iemand mijn naam noemen?”
      “De mistletoe?” vroeg Oliver. “Was dat echt nodig?”
      Wesley haalde zijn schouders op. “Ik kwam George afgelopen week tegen in de Leaky Cauldron. Je zou me dankbaar moeten zijn, Ol. Als je het goed speelt geeft dit je een excuus om Percy te kussen.”
      “Ik heb geen excuus nodig om Percy te kussen. Ik ben met hem getrouwd.”
      “Wauw, Oliver. Je bent zo’n romanticus.”
      Helena slenterde de keuken binnen met haar halflege glas rode wijn. “Hoor wie het zegt.”
      “Ik heb volledig het recht dat soort dingen te zeggen,” vond Wesley. “Ik heb je een hond gegeven die naar ons is vernoemd.”
      “Dat was drie jaar geleden. Je kunt niet voor eeuwig die ene romantische actie als bewijs blijven gebruiken.”
      Oliver keek om zich heen. “Wat doen we met z’n allen in de keuken? Ik wilde alleen een kom chips op tafel zetten, en die kan ik in mijn eentje ook wel dragen.”
      “Ik zat opeens helemaal alleen in de woonkamer,” zei Helena, terwijl ze Wesleys hand pakte omdat hij nog steeds een pruillip naar haar trok vanwege haar laatste opmerking, “dus besloot ik te gaan kijken waar jullie gebleven waren. Het schijnt hier een stuk gezelliger te zijn.”
      “Oh, wat een schattig stelletje,” riep een schrille stem door de keuken. Oliver volgde verward Percy’s kwade blik naar een punt boven hun hoofden, en trof daar tot zijn verbijstering de mistletoe aan. Hij tapdanste op het moment niet, maar scheen opmerkelijk genoeg wel te praten. Oliver durfde niet al te lang na te denken over waar het geluid precies vandaan kwam.
      “Heeft dat ding het over ons?”
      “Natuurlijk heb ik het over jullie. Kus hem, knapperd!”
      “Je hoort de mistletoe,” zei Wesley, met misschien net een hint van leedvermaak in zijn stem.
      “Dit is belachelijk,” vond Percy. “We hoeven niet te doen wat een stukje van een plant zegt.”
      “Kus, of ik ga gillen,” waarschuwde het stukje van een plant. Het klonk veel minder vriendelijk dan eerst.
      “Onzin,” stemde Oliver in.
      Het geluid dat door de keuken klonk was, om het beleefd uit te drukken, niet prettig. Een ander passend woord was oorverdovend. Percy was de enige met de tegenwoordigheid van geest om niet kreunend zijn handen over zijn oren te slaan, maar Oliver te grijpen en hem recht op zijn mond te kussen. Net zo plotseling als het hoge geluid was begonnen, was het weer doodstil in de keuken.
      “Yay!” juichde de mistletoe. “Ik breng vreugde in jullie saaie levens.” Het ding - jawel - tapdanste van plezier, waardoor het een stuk richting de koelkast bewoog. Helena en Wesley waren al gevlucht, dus Oliver greep Percy’s arm om hem ook van het gevaar weg te trekken. Percy gooide de keukendeur met een klap achter zich dicht toen ze allebei buiten waren.
      “Wow,” zei Wesley. “Ik heb medelijden met jullie buren.”
      Drie kwade blikken draaiden zijn kant op. Helena greep een kussen van de bank en gooide het in zijn richting. Hij ving het, waarop hij het als schild voor zich hield.
      “Ik had dit niet kunnen weten! Het is niet mijn schuld dat jullie je appartement niet geluiddicht hebben gemaakt.”
      Er klonk een klap tegen de binnenkant van de keukendeur, gevolgd door nog één, daarna twee kort achter elkaar, en tot slot een hoge zucht van frustratie toen de deur bij de laatste poging alleen een beetje kraakte.
      “Wesley,” zei Percy verbijsterd, “wat voor duivel heb je in dat ding gestopt?”
      “Misschien wordt het tijd hem te vangen?” stelde Wesley voor.
      Oliver keek hem aan. “Je weet niet toevallig hoe je deze bezwering ongedaan maakt?”
      “Niet echt? Daar had ik niet aan gedacht, eigenlijk.” Hij weerde het tweede kussen dat zijn kant op vloog af met het kussen dat hij al vast had. “Waarom hebben jullie zoveel van die dingen op je bank liggen?”
      “Voor het geval Helena frustratie over tapdansende stukjes groen kwijt moet, uiteraard,” antwoordde Percy. “Oké, wat denken jullie hiervan: we openen de deur en maken het ding schadeloos met stupify, zodat we het in een plastic zak kunnen wikkelen en weggooien.”
      Oliver vond het indrukwekkend dat Percy zelfs met een kerstmuts op zijn hoofd nog kon overkomen alsof hij wist wat hij deed. Hij knikte zijn instemming. “In een prullenbak aan de andere kant van de stad, het liefst.”
      “Klinkt goed,” vond Helena.
      Wesley zuchtte. “Zal ik de deur dan maar open doen? Dat is wel het minste-”
      Hij bleek de deur helemaal niet open te hoeven doen, want er klonk opnieuw een klap en de scharnieren begaven het. De deur viel langzaam voorover, als in slow motion, en voordat iemand wist wat er gebeurde schoot er iets op hoog tempo in een zigzagpatroon over het plafond.
      “Jullie dachten dat jullie mij kwijt waren, maar de kerstsfeer is overal!” zong het lachend.
      Helena sprong achter de bank en Percy schoot naar een hoek om niet weer gedwongen te worden iemand te kussen. Oliver zette ook een paar stappen, in de hoop een plek te vinden vanwaar hij de boosdoener gemakkelijk uit zou kunnen schakelen met een spreuk, maar hij keek niet en botste tegen iemand op. Plotseling zoefde er niets meer langs het plafond.
      Wesley keek verraden naar boven. “Shit.”
      “Nee, kusjes!” riep de mistletoe verheugd.
      “Nog steeds zo blij met je eigen grap?” vroeg Oliver droogjes.
      Wesley opende zijn mond en sloot hem weer, als een vis op het droge. “Oh, alsof ik me zo gemakkelijk gewonnen zou geven. Kom hier, jij.” Hij greep Oliver bij zijn oren en drukte een smak op zijn neus om het gegil voor te zijn.
      “Ja!” jodelde de mistletoe. “Liefde is overal! Je kunt er niet aan ontsnappen!”
      De lach van het ding, die eerst nog vrolijk had geklonken, had nu meer weg van een geluid dat je zou verwachten te horen in verband met vergiftigde appels. Het stopte toen Helena en Percy vrijwel tegelijkertijd een spreuk naar het plafond zonden. De magie die de mistletoe in de lucht had gehouden scheen op hetzelfde moment ook bevroren te worden, want Oliver kon het bosje takjes maar net vangen toen het naar beneden kwam. Hij hield het met twee vingers vast, alsof hij bang was dat het zou bijten. Dat leek minder onwaarschijnlijk dan het had moeten zijn, besefte hij.
      “Geef hier dat ding. Ik weet al een tegenspreuk,” zei Wesley. Hij hield zijn toverstok ertegen en de takjes begonnen te smeulen. Het was erg bevredigend om de rook in lange slierten te zien opstijgen.
      “Simpel, maar effectief,” vond Helena. Percy stak aarzelend zijn toverstok weer weg, terwijl Wesley zijn eigen duivelse lach oefende.
      Oliver wapperde wat van de rook weg en keek naar de keukendeur, die op de vloer lag. Hij wist niet precies wat hij van Kerst had verwacht, maar dit was het niet. “Als ik nu weer naar de keuken loop om die kom chips te halen, blijven jullie dan dit keer hier?”