~ 005 ~ Sokka ~

Yue slaakte een zucht. Er was een stilte gevallen en dat was het eerste geluid dat tussen hen opklonk.
'Ik moet maar weer eens gaan,' zei ze.
Sokka voelde een vreemde knoop in zijn maag ontstaan en hij schudde zijn hoofd.
'Nee.' Hij schrok van zijn eigen woorden, beseffend dat hij het tegen een prinses had en probeerde zijn fout te herstellen. 'Ik bedoel... Alstublieft, prinses. Ik zal doen alsof ik dat niet gehoord heb.'
Haar wangen kleurden een beetje roze en Sokka merkte dat hij daarnaar zat te staren. Toen hij zijn aandacht er weer bij had, stonden er tranen in haar ogen. O nee, o nee. Dat was niet de bedoeling. Hij wilde haar niet kwetsen... Hij wist niet eens precies wat hij had gedaan om dat te veroorzaken, maar hij wist wel dat hij haar veel liever aan het lachen maakte.
Yue zuchtte knipperde het vocht weg en richtte zich weer op in haar majestueuze lengte. Ze was prachtig.
'Dit is niets, Sokka,' zei ze. 'We begrijpen elkaar toch niet.'
Sokka wist dat dat klopt, maar het voelde als een afwijzing en hij wist niet wat hij daar nou mee moest. Hij wilde haar hand pakken en haar zeggen dat ze heus wel met elkaar konden spreken en tijd konden doorbrengen als vrienden. Prinses Yue leek dat alleen niet te willen.
'Ik wil je best leren begrijpen,' zei hij voordat hij er erg in had. Yue keek hem in de ogen en zijn opmerking leek niet helemaal op zijn plaats te vallen.
Ze draaide haar ogen weg. 'Dag Sokka.' Vervolgens schreed ze bij hem vandaan, gracieus en prachtig.
Het voelde raar en met een nors gezicht liep ook Sokka terug naar de woning die hij samen met Katara en Aang deelde. Ze waren er niet en hij herinnerde zich dat ze watersturingslessen kregen. Sokka schudde zijn hoofd en ging maar even bij hen kijken.
Aang was er als enige, weliswaar samen met meester Pakku - een oude man met een terugtrekkende haargrens en een dunne baard - en zijn leerlingen. Sokka had hem die avond ervoor ook bij het banket gezien. Hij was een hooggeplaatste raadsman van stamhoofd Arnook. Katara was alleen nergens te bekennen.
Sokka ging op een blok ijs zitten en keek toe hoe Aang bewegingen leerde van meester Pakku. Hij en zijn andere volgelingen deden de bewegingen na, maar de meesten bakten er niet veel van. Een beginnersklas dus.
Bijna huilend van het lachen viel Sokka bijna van zijn ijsblok af toen een van de leerlingen zichzelf onder een hoop sneeuw wist te bedelven.
'Je bent nu geen leerling, maar een sneeuwling!' riep hij terwijl lachend overeind kwam. De jongen keek hem boos aan en stuurde een paar sneeuwballen op Sokka af. Eentje raakte hem in zijn maag en de ander in zijn gezicht, zodat hij kletsnat werd en de rest van de klas lachte.
Meester Pakku keek Sokka vermanend aan, die zich weer stil hield en zijn gedachten dwaalden al snel af naar Yue. Ze had niet verder willen praten, precies toen ze op het punt stond iets heel persoonlijks over zichzelf los te laten. Het was blijkbaar een geheim, iets dat hij eigenlijk niet mocht weten.
In zijn hoofd bleven de woorden zich herhalen. Het is hier een gevangenis... Wat wilde ze daar mee zeggen? Sokka vond het verwarrend en Yue had er niet uit gezien alsof ze achter tralies zat of geboeid was. Ze was vrij; ze was een prinses. Ze kon doen en laten wat ze wilde, want mensen aanbaden haar toch wel. Waarom zou ze haar thuis dan als een gevangenis omschrijven?