The orphan girl hoofdstuk 24

Krampachtig greep Helena de slee vast. Radagast had haar op de voorkant gelegd omdat dat het veiligste was, wat niet betekende dat ze er niet af kon vallen. Te horen aan Radagast’s gejoel en geschreeuw had hij er lol in. Helena Voelde haar maaginhoud omhoog komen en ze kneep haar ogen en oren toe om de orks niet te horen en zien. Alleen de stank kon ze niet bannen uit haar hoofd. Het werd en wilde rit en bij elke hobbel werd de elf door elkaar geschut. Voorzichtig deed ze haar ogen en oren open. De orks kon ze niet zien en ook de kreten waren verstomt. Eventjes voelde het meisje zich opgelucht. tot ze besefte dat de orks misschien achter het gezelschap waren. Een naar gevoel bekroop haar. De stilte die er nu was werd onderbroken door het mooie geluid van een hoorn. Helena herkende het onmiddellijk, het leek een beetje op het geluid van de elfen uit Lothlórien alleen was het iets scherper. Ze keek in de richting van het geluid en zag elfen op prachtige witte paarden aankomen. Radagast hield de slee in toen de paarden hen omsingelden.

“Radagast! Wat brengt jou hier!” De stem die sprak klonk warm en zacht. Het deed Helena denken aan een vader die ze nooit had gehad.

“Gandalfenderest! achtervolgddoororksenditmeisjeheeftdringendhulpnodig!” Helena had geen idee of de elf hem kon volgen maar als hij in de war was dan liet hij er niets van merken. “Elrohir en Elledan. Neem het meisje met jullie mee naar Rivendell. Wij zullen zien wat er mis is.” De elf ging samen met de andere ruiters in de richting dat Radagast wees. Twee andere elfen die sprekend op elkaar leken hesen Helena van de slee en hielpen haar voorop een van de paarden.
“Het gaat je goed Radagast. Moge je kracht altijd met jouw zijn” De twee elfen stegen weer op. De elf achter Helena hield haar met een hand in het zadel en met de andere de teugels. Op het sein van hun baasjes gingen de paarden er in gallop vandoor. Radagast in een stofwolk achterlatend.